Saturday, May 19, 2007

Ομως Το'χω Για Σιγουρο Οτι Θα Κολυμπησουμε Καποτε

Να προσεχεις πανω απο ολα τους πληγωμενους ανθρωπους.

Κανεις δεν ειναι σαν τους πληγωμενους ανθρωπους. Οι κακοι, οι υπουλοι, οι ψευτες και οι δειλοι ειναι αλλο πραγμα, στεκονται σε σκαλοπατια αθωοτητας, δεν ειναι σαν τους πληγωμενους. Οι πληγωμενοι στεκονται σε αυτο το υψος χωρις βοηθεια. Οι αλλοι θα κανουν πισω καποια στιγμη, θα γελασουν και θα συγχωρησουν, οι πληγωμενοι ομως ειναι σκυλια σου λεω, υαινες. Δεν προκειται να σ’αφησουν σε ησυχια. Δεν ξεχνανε ποτε, ειναι σκετος τρομος το θεμα. Οι πληγωμενοι σε σκεφτονται συνεχεια. Συνεχεια, ειναι εντυπωσιακο, και σε σκεφτονται τοσο εντονα που σε πιανει συγκρυο εκει που καθεσαι και δεν ξερεις γιατι. Σε φερνουν στο μυαλο τους στην πιο πηχτη και καθαρη σου μορφη, και μολις σε ξεμοναχιασουν εκει μεσα, σε βουτανε και σε γονατιζουν αναμεσα σε ολα τα γλοιωδη υγρα και σε δενουν με αγγειακια και νευρωνες. Σε κρατανε και σε περιεργαζονται απο ολες τις γωνιες σου, σε αφηνουν να τρεφεσαι απο το αιμα και τις εγκεφαλικες τους μυξες, ειναι τερατα οι πληγωμενοι. Σε ξερουν πολυ καλα για να σε ξεχασουν, δεν υπαρχει περιπτωση να σε ξεχασουν, να σε αφησουν να ηρεμησεις. Σε κατηγορουν, να το ξερεις. Αν το εχεις προκαλεσει εσυ, σε κατηγορουν σαν να μην υπαρχει αυριο. Αν δεν το εχεις προκαλεσει εσυ, σε κατηγορουν για την ανικανοτητα σου να τους κανεις καλα, δε γλυτωνεις με τιποτα, απο οπου και να το δεις. Οι πληγωμενοι ειναι πιο εκδικητικοι και απο τυφλο κροκοδειλο. Σε παρακολουθουν μερα και νυχτα γιατι ξερουν οτι καποτε θα παραιτηθεις και θα τους ζητησεις πισω, και τοτε, τοτε θα σε φανε ζωντανο. Ειστε δεμενοι μαζι, εσυ και αυτοι, οσο υποφερουν υποφερεις, γιατι ακομα και εσυ μεσα στη λαμψη σου υπακους στους παλιους κανονες της πληγωμαρας που σας πετανε στα δυο κουπακια της ιδιας ζυγαριας. Αν ζουσατε σε μια μυρμηγκοφωλια, οι πληγωμενοι θα σου εχτιζαν τα τουνελ και θα ξαπλωναν στα χωματα, για να περνας περπατωντας απο πανω τους και να σου κοβουν ενα ποδαρακι τη φορα. Αναρωτιεσαι και συ και εγω ποσα ποδαρακια εχεις για φαγωμα. Ας μην το κανουμε πιο μακαβριο απο οτι ειναι, θα σου πω τι να κανεις, πως να τους αναγνωριζεις και πως να φυλαγεσαι.


Οι πληγωμενοι ανθρωποι εχουν μερικες φοβερες ικανοτητες. Μπορουν να κατσουν ησυχοι για τοσες πολλες ωρες, που καταληγει αποκρουστικο. Τα προσωπα τους μενουν παγωμενα στις πιο πρωτογονα αθωες εκφρασεις για να μην καταλαβαινει κανεις τι γινεται απο μεσα. Τους βλεπεις στο μετρο ηρεμους σαν αγγελους, χωρις να κρατανε περιοδικα και βιβλια, γιατι τους δυσκολευουν να συγκεντρωθουν στη σκεψη σου. Κοιτανε τα παραθυρα, και ας ειναι σκοταδι απεξω, για αυτους τα παραθυρα ειναι σαν δεκατεσσαρες οθονες, σε βλεπουν να κανεις ποδηλατο και να κοιμασαι, και αν πας κοντα τους, σε βλεπεις να καθρεφτιζεσαι στα ματια τους σε ολες σου τις ηλικιες απο τοτε που σε ξερουν. Γι’αυτο ενοχλουνται οταν εχει πολυ κοσμο στα μερη που πανε, τους μπερδευει ο πολυς κοσμος και τους το σκας. Οι πληγωμενοι ανθρωποι ντυνονται παντα πιο ομορφα και πιο συμμετρικα απο τους αλλους, αυτο γινεται γιατι καθε πρωι σε βλεπουν στον καθρεφτη τους και τους απορροφας τοσο πολυ που περνανε απειρη ωρα να στρωνουν πουκαμισα και φουστες που ειναι ηδη τελεια σιδερωμενα και ολοισια. Τους τραβανε οι ωραιες μυρωδιες και στριμωχνονται διπλα σε οποιον φοραει ασυνηθιστο αρωμα, γιατι εχουν τετοια εμμονη με τη δικη σου μυρωδια που ειναι μεσα τους σαν εξισωση, και σπανε ολες τις υπολοιπες σε κομματια ολο και πιο απλα και βασικα, μεχρι να τη βρουν εκει μεσα. Κοιτανε το λαιμο που κουβαλαει αυτη την καινουρια σελιδα με τα νουμερα και σε βρισκουν σε μια γωνια του, ιδρωμενο επειδη ετρεχες, με τη μυρωδια σου φτιαγμενη απο μοναδες και μηδενικα, και αυτη η μικρη αλληλουχια ειναι το κλειδι που σπαει ολο τον κωδικα αυτου του ξενου που μυριζουν. Μολις σε βρουν ησυχαζουν και ξαναμαζευονται. Να παρατηρεις τα χερια τους. Θα ειναι γεματα μικρες πληγες, μελανιες, γρατζουνιες και καψιματακια, και καθε ενα απο αυτα τα σημαδια ειναι μια φορα που σε σκεφτοντουσαν παρα πολυ για να προσεχουν. Καθε βραδυ ψαχνουν ολο τους το σωμα για καινουρια χτυπηματα και μετα διασκεδαζουν οσο προσπαθουν να θυμηθουν τι απο σενα τους ειχε χαζεψει και ποτε, για να βρουν ποτε χτυπησαν. Οσο κοιμουνται μαζευουν κλαματα και δερμα για την επομενη μερα, και μολις σηκωθουν τα τακτοποιουν στις τσαντες τους και ξαναντυνονται.

Αν ποτε τους γνωρισεις οταν εχεις βγει και βρεθεις να γυριζεις σπιτι μαζι τους, κοιμησου με το ενα ματι ανοιχτο, σα δελφινι. Μην τους γυρισεις την πλατη σου και μεινε να τους παρατηρεις. Αν σε παρει ο υπνος θα σκυψουν απο πανω σου και θα μετρησουν ολα οσα εκανες ποτε και μετανιωσες, γιατι με αυτα θα σε σπασουν οταν το αποφασισουν. Και δεν εχεις ιδεα τι μπορουν να σου κανουν τοτε. Οταν μαλωνεις με εναν φυσιολογικο ανθρωπο θα σου φωναξει στα μουτρα ολα οσα περιμενεις, θα σου παραπονεθει για οτι του εχεις κανει και θα βαλθει να κλαιει μεχρι να ξεστεναχωρηθει ο καημενος. Οι πληγωμενοι ομως θα σου πουν πραγματα που δε θα πιστευεις οτι μπορει να φτυσει κανεις. Ξερουν, καταλαβες; Θα σε κολλησουν σε μια γωνια και εκει θα σε κρατησουν μεχρι να σε δουν να γερνας και να μαραζωνεις ακινητος, με τη φρικη της κακιας τους, σαν υπνωτιστες. Δεν ξερεις ποσο δε μπορουν να σταματησουν. Δεν εισαι καν εσυ το θεμα εκεινη τη στιγμη, εσυ εισαι πολυ μικρουλακι για να χωρας ολη τους τη λυσσα, σου λεω το ξερουν το θεμα. Οι πληγωμενοι ανθρωποι ζουν για να σπανε τους αλλους. Ειναι η ουσια τους και ο σκοπος του πονου τους. Ειναι οι ασπρες σαλαμανδρες χωρις ματια μεσα στις σπηλιες που περπατας, και σε εκδικουνται για ολα σου τα χρωματα. Κανεις δεν ξερει γιατι το κανουν αυτο, αν γεννιουνται ετσι τελικα η αν ειναι το μεγεθος της λυπης τους τετοιο, γι’ αυτο καλυτερα να φυλαχτεις απο την αρχη. Μην τραβας την προσοχη τους. Αν αρχισεις να τους ενδιαφερεις κατι εκανες λαθος. Οι παραξενοι και οι γοητευτικοι ανθρωποι τους τραβανε οπως ο αρνητικος πολος τα ιοντα χαλκου. Αν μιλας ωραια, αν τους φερεσαι προστατευτικα, αν δουν κατι σε εσενα που τους κανει να σε κοιταξουν δευτερη φορα, οι πληγωμενοι ανθρωποι σε βαζουν στο κεντρο του οριζοντα και αρχιζεις να ζεις με ενα μεγαλο στοχο στην πλατη σου. Εισαι η πιθανοτητα. Τοτε να προσεξεις διπλα, θα γινουν ακομα πιο ησυχοι για να σε μαθουν. Θα δουν ολες τις λεπτομερειες που σε κανουν εσενα, θα σημειωσουν εκεινο το δισταγμο οταν μιλησες για καποιον που αγαπουσες και τον τροπο που κουνησες τα χερια σου για να τον διωξεις. Απο αυτη την κινηση θα τον ζωντανεψουν για να στον φερουν γυμνο και δεμενο για να σε κανουν να μαρτυρησεις. Θα δεις την αγαπη σου να λιποθυμαει στα χερια τους και θα σκεφτεις οτι ποτε δε θα φυγει αυτη η στιγμη απο πανω σου. Και εχεις και δικιο.

Το κακο που μπορουν να σου κανουν αυτοι οι πληγωμενοι δε θα σου φυγει. Θα ερθουν καινουριοι ανθρωποι και θα προσπαθησεις να τους κολλησεις λιγο απο αυτο για να ανασανεις, και θα τους δεις να πισωπατανε και να τρεχουν γιατι θα εισαι εσυ πια ο πληγωμενος ανθρωπος που πρεπει να προσεχουν. Αυτο που φερνεις μαζι σου ειναι μεταδοτικο και γρουσουζικο, και αν οι αλλοι ξερουν οσα σου λεω θα ξερουν να σε ξεχωρισουν απο μακρια. Ετσι επιβιωνουν οι πληγωμενοι ανθρωποι και ετσι αγαπανε, μοιραζονται τη ντροπη που κουβαλανε και ελπιζουν να σε κρατησουν οταν δε θα εχεις που να πας πια. Να τους φοβασαι λεμε. Να περπατας με τους χαρουμενους ανθρωπους, να μη μενεις μονος σου στα σκοταδια, δεν ξερεις τι πλασμα μπορει να καθεται εκει και σκεφτεται τον ανθρωπο που το πληγωσε. Αλλα ακομα και αν ειναι αργα, αν οντως σου ορμηξαν οι πληγωμενοι, ακου, συγκεντρωσου και ξεχασε τους. Ειναι ο μονος τροπος να τους κερδισεις. Μην σκεφτεσαι τι εγινε, μην αναρωτιεσαι. Οσο τους σκεφτεσαι θα γυρνας πισω, γιατι παντα σε αφηνουν να φυγεις δεμενο με ενα λουρι τετοιου ακριβως μηκους που τελειωνει τη στιγμη που ρωτας γιατι σου το εκαναν αυτο. Μολις απορησεις γιατι να σου συμβει εσενα κατι τετοιο, το λουρι σου φτανει στο τελος του και σε τραβανε πισω στα ποδια τους. Περπατα και καθε φορα που πας να το πεις, σκεψου κατι χαρουμενο, και αν εξασκηθεις πολυ σε αυτο, μια μερα θα εισαι αρκετα μακρια για να σταματησεις να φοβασαι. Αυτο δε θα τους αρεσει καθολου, γιατι πολυ λιγοι καταφερνουν να συγχωρησουν τον εαυτο τους που πιαστηκαν, οι πιο πολλοι βασανιζονται για πολυ μαυρο καιρο και ετσι οι πληγωμενοι εχουν παντα κατι να ασχολουνται οσο περιμενουν.

Α ναι, περιμενουν. Περιμενουν αυτον που τους εκανε ετσι η αυτον που θα τους ξεκανει. Διαβαζουν μεγαλα βιβλια για να υπολογισουν τις αποστασεις και τους χρονους. Οι πληγωμενοι σκεπαζουν τη λεια τους καθε βραδυ για να μην κρυολογησει, γιατι και αυτη την αγαπανε, και ας μην τους φαινεται. Γραφουν στεναχωρητικα τραγουδια. Σε οσους πολεμους και αν με πας θα σε νικησω, αγαπησε με αν τοσο θες να ξεψυχησω. Και ολο κλαις που δεν πεθαινω. Μονο αυτοι ξερουν ποσο αληθεια λενε οταν το λενε αυτο. Δεν τους υπερασπιζομαι, ειναι καθαρματα. Ποτε δεν καταφερνουν να γινουν καλοι, γι’αυτο περνανε μια ζωη μεσα στην ταξη και την ηρεμια, για να μην κινουν υποψιες. Οι πρωτοι πληγωμενοι κατεληξαν στο συμπερασμα οτι οι υπολοιποι ανθρωποι καθησυχαζονται τοσο πολυ απο την καθαριοτητα και την ησυχια, που γινονται εξαιρετικα συνεργασιμοι και σταθερα ανυποψιαστοι. Και οσο περνανε τα χρονια αρχιζουν πραγματικα να σεβονται αυτη τη ζωη και να περνανε ωρες και ωρες να ξεμπερδευουν κλαδιακια σε γλαστρες με θυμαρι και να κολλανε λουλουδια μεσα στις ντουλαπες τους. Οι πληγωμενοι ειναι παππουδες απο μικροι. Το χειροτερο ομως ειναι οτι ξερουν τι τους συμβαινει. Ξερουν οτι ποτε δε θα ξαναειναι εικοσι χρονων και δε θα ξαναβρεθουν σε τετοια σωματα που τρεμουλιαζουν και παρακαλανε, ολες μα ολες τις νυχτες. Τριζουν τα σαγονια τους οταν τους πιανει πανικος και μουρμουριζουν και ζητανε μια παραταση, να μπορεσουν και αυτοι να ζησουν τα χαρουμενα εικοσι τους αντι να μετρανε και να σκεφτονται. Κοιταζουν αυτους που τους ξεφυγαν με μια φαγουριστικη μανια μαζι με ανακουφιση, και μετα κοιταζουν αλλου. Ειναι τερατα οι πληγωμενοι, αλλα λυπητερα τερατα. Γι’αυτο σου λεω. Να προσεχεις πανω απο ολα τους πληγωμενους ανθρωπους, να τους προσεχεις και να τους αγαπας περισσοτερο απο τους αλλους, γιατι το πιθανοτερο ειναι οτι δεν εχουν κανεναν αλλο να θελει να το κανει αυτο.

6 comments:

AmAndArInI said...

<3
a re kopelia...

The Gardener said...

vasika kalimera sas. kafedaki? xymouli?

Anonymous said...

Μιας και ανοίξαμε κουβέντα τώρα και ξεανωνυμιάστηκα, τα συγχαρητήριά μου. Πρόσθεσε πως οι πληγωμένοι είναι και τα καλύτερα παιδιά. Τότε της είπα: «Θα σε αγαπήσω χωρίς ποτέ να σου κρυφτώ. Θα σου μιλώ πάντα την αλήθεια, δεν πρόκειται ποτέ να σου πω ψέμματα. Θα σε κοιτώ στα μάτια, κατευθείαν μέσα στην ψυχή σου κι ας το πληρώσω. Αυτή είναι επιλογή μου, δε λογαριάζω τίποτα». Ημουν 27, αυτή 30. Εξι μήνες μετά, χωρίσαμε. Εφευγε από τη Θεσσαλονίκη, επέστρεφε στην Αθήνα. Νόμισε πως με έσερνε από τη μύτη, κι εν μέρει έτσι ήταν. Συνέβαιναν πολλά που καταλάβαινα, τα έβλεπα, αλλά δε δεχόμουν την ύπαρξή τους.
Για τους επόμενους έξι μήνες, δεν κοίταξα άλλη γυναίκα, κοιτούσα μόνο μέσα μου. Λες και για κάθε μέρα που υπήρξα μαζί της, έπρεπε να περάσω άλλη μία απομωνομένος για να έρθω στα ίσια μου. Ημασταν χωρισμένοι, αλλά πήγαμε στο νησί για ένα τριήμερο. Φοβόταν πως θα κάνω σκηνικά. Ζηλοτυπίας, εννοώ. Ποτέ, όμως, δεν ήμουν τέτοιος. Κι όταν πήγαινε με άλλους, το γνώριζα. Της είπα: «Δεν πιστεύω αυτά που λένε. Αν εσύ μου λες ότι δεν τρέχει τίποτα, εσένα πιστεύω. Σε στηρίζω γιατί είμαι μαζί σου. Αν δεν πιστέψω τον άνθρωπό μου, θα πιστέψω όλους τους άσχετους;». Ενα βράδυ έβαλε τα κλάμματα στα καλά καθούμενα. Νίκησα για πρώτη φορά μέσα από την ήττα της. Στο νησί, ήρθε η δεύτερη νίκη μου, όταν ένα χρόνο μετά με φώναξε στο ξενοδοχείο της, δεν ανέβηκα στο δωμάτιο. Την αγκάλιασα στο lobby και της ευχήθηκα καλό βράδυ, ήταν η τρίτη.
Εγώ τι κέρδισα; Τον εαυτό μου, πόσοι το έχουν καταφέρει αυτό; Μακάριος αισθάνθηκα, όπως και κάθε άλλος που πέταξε τόσο ψηλά, πόνεσε τόσο πολύ με το που έφαγε τα μούτρα του και συνέχισε τη ζωή του.
Κι ακόμη συνεχίζω.

Γιάννης

The Gardener said...

ta dika mou sugxaritiria giati moirazomate tin emmoni tis mias meras apomonwsis gia kathe mera suzigikis eutuxias. polles meres agapite Gianni, polles meres.

kai kainourio keimenaki mponous.

Anonymous said...

Σωστά οι πληγωμένοι κοιτάν μέσα από χαραμάδες και έχουν 1000 μάτια σαν τις μύγες. Μυριζόμαστε τον εν δυνάμει πόνο στο βλέμμα σου σαν ναταν αίμα και μας τραβάς. Όχι γιατί επιδιώκουμε να σε λιώσουμε εσένα τον χαρούμενο άνθρωπο, αλλά για να σου προκαλέσουμε ελεγχόμενο πόνο, υποδεέστερο της βίας που δεχτήκαμε και όλα αυτά για να πειστούμε ότι δεν είμαστε τόσο τέρατα όσο οι βιαστές μας υπήρξαν. Ότι δεν είμαστε ικανοί να σε συνθλίψουμε όπως κάποτε αναίτια μας σκοτώσαν απλά λίγες σφαλιάρες να παίξουμε. Είμαστε κακογαμημένα ζόμπι. Σπάνια γελάμε, σπάνια τραγουδάμε, σπάνια σε κοιτάμε στα μάτια. Αλίμονο σου όμως αν καταλάθος αναγκαστούμε και γελάσουμε ή κλάψουμε μπροστά σου. Δεν θα μπορείς να κουλαντρίσεις τα αναφηλητά μας και να μας κάνεις καλά. Είμαστε όμορφοι όταν κλαίμε γιατί έχουμε ντοκτορά στο δάκρυ και δεν φοράμε γυαλιά ή δεν κρύβουμε τα μάτια μας.
Γενικά είμαστε εδώ στην ζωή σου για να σε σπρώχνουμε στο γκρεμό και να σε πιάνουμε ύστερα γιατί υπέρτατη αξία μας είναι το σώσε με από την ζωή μου και τα στοιχειωμένα βλέμματα του κάποτε. Νομίζουμε πως έτσι θα μας αγαπήσεις και είναι η γλώσσα του δικού μας έρωτα. Ανιχνευτή αθωότητας τον λένε.
Και είναι σαν να περπατάς πάνω σε λεπίδα ξυραφιού ένα ολέθριο λάθος μας που μας βγάζει κακό όνομα στην πιάτσα. Γιατί ο πληγωμένος δεν θα λυτρωθεί ψάχνοντας αλλού για αγάπη αλλά αγαπώντας εκείνον που τον βούτηξε στα σκατά, λατρεύοντας τον που του χάρισε θανατερές σιωπές και υγρά μαξιλάρια. Τότε μόνο όταν εξοικειωθεί με τον πρώτο του θάνατο θα μπορέσει να μην κοιτάει το χέρι σου μην έχεις μαχαίρι εμμονηληπτικά και να φτύνει οργή όταν βλέπει ότι δεν έχεις και ότι είσαι χαρούμενος. Τι ντροπή να είσαι χαρούμενος όταν εγώ πέρασα τόσα. Κοιμήσου με το ένα μάτι ανοιχτό αλλά εγώ φοβάμαι πιο πολύ απο εσένα ακόμα και στον ξύπνιο μου να το θυμάσαι αυτό.
Κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι δεν κοιτάω το παράθυρο επίμονα επειδή βλέπω εσένα. Το κοιτάω για να βεβαιωθώ ότι δεν είσαι εκει πλέον γιατί σε αγάπησα πια εσένα και τον σκατοχαρακτήρα σου και σε νίκησα και έχει την πλάκα του να βγάζεις την γλώσσα σου στο θάνατο. Πόσο μάλλον να του ρίχνεις γλωσσόφιλα. Έχεις σκεφτέι ποτέ ότι το "ήρεμα ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης ήρεμα ήρεμα είμαι το θύμα μιας αγάπης" τα λέει όλα;

The Gardener said...

Oriste kai ena marilizopost v.2.0. entupwsiastika intint, alla opws panta diafwnw me to anwnimiliki kai tha ithela kati pio solid prin apoktisw apopsi gia ton anthrwpo apo pisw. mil mersi.