Wednesday, May 16, 2007

Ο Satie και η Alina στη Χειμαρρα με τους Χειμωνανθους

Απο ολες τις ιστοριες που εχω σκεφτει ποτε, εσυ εισαι η αγαπημενη μου. Εσενα φτιαχνω στο μπανιο και στο κρεβατι μου και στο εργαστηριο οταν ξεπλενω τους πιο μικρουτσικους ογκομετρικους κυλινδρους. Μερικες μερες δεν ερχεσαι, σε χανω και δε μπορω να θυμηθω που σε αφησα. Αλλες μερες με τυλιγεις τοσο τρομερα που ξεφυσαω μικρα σου κομματια και ιδρωνω λεπτομερειες που μενουν πανω στα σεντονια μου και τις βρισκω το πρωι. Εδω ειναι που με εκανες να κλαιω, εδω σταματησα και σκεφτηκα πως θα ηθελα να γινει, εδω ειδα ενα λαθος και ηταν πολυ αργα για να το ξεκανω. Απο εσενα ερχονται ολες οι μικρες ιστοριες που μου πεφτουν δεξια και αριστερα και οι μεγαλυτερες που κραταω για οταν με πιανουν οι κακες μου. Εσυ με βρηκες οταν ημουν ακομα μικρη και με επιασες να καθομαι στο κουτι και να ψαχνω κατι να με κρατησει εκει μεσα. Εσυ με κρατησες. Και απο τοτε μονο εσυ εισαι συνεχεια εκει, και μονο εσυ μπορεις να με παρηγορησεις για ολη τη βρωμια που πρεπει να περναω μεσα στο γενικο σχεδιο του μεγαλωματος. Σου εξηγω παλι και παλι οτι εγω δε μπορω να το κανω αυτο. Στο λεω απο την πρωτη δημοτικου με τα φεγγαρακια και τους Πεντοζαληδες. Και τοτε ηταν και πολυ πιο ευκολα. Μετα χειροτερεψαν ολα, ειναι αδικο μονο και μονο επειδη ειμαι εγω. Οι αλλοι μπορουν να τα περνανε αυτα. Ειναι μια βασικη διαφορα. Προσεξε, εχει νοημα. Ζουν ολη τους τη ζωη ετσι, οχι αστεια. Χωρις αυτο το μεγαλο αουτς. Να περνανε και τις βρωμιες εκεινοι, οχι εγω. Θα λεγες οτι καποιος που ειναι τοσο αφοσιωμενος στη μετριοτητα του ειναι και πιο ανθεκτικος στην ομελετα αηδιας που μπορει να του σκασει στη μουρη απο τον πρωτο οροφο. Δεν καταλαβαινεις, δε φοβουνται, γιατι δεν ξερουν τι να φοβηθουν, βλεπουν ταινιες και δεν κλαινε, ερωτευονται και δε χρειαζονται ασθενοφορα και χειρουργεια. Αγαπανε οπως αγαπησαν οι φιλοι και οι γονεις τους. Διαλεχτηκαν αναμεσα σε ολους τους πεθαμενους και ολα τα αγεννητα μωρα που περιμενουν τα καημενα με χαρτακια με νουμερα, και τι κανουν. Τι κανουν ρε ιστορια, δωσε μου ενα καλο λογο που ειναι εδω. Πες μου για ολες τις ξανθιες και ολους τους καθηγητες. Οι ξανθιες ειναι κουκλαρες με σκουρο μακιγιαζ. Οι καθηγητες περνανε εννιακοσια χρονια να μοιραζουν σημειωσεις για τη μια αυτη στιγμη που θα βρεθω να καθομαι απο κατω εγω. Ειναι απλη εξισωσοθεωρια. Ειναι η στιγμη που τα μωρα πετανε τα χαρτακια τους και σκανε χαιφαιβ και σφυριγματα. Αυτα τα μωρα με σκοτωνουν, στο ορκιζομαι. Τα βλεπω με μωβ χειλακια και ομφαλιους λωρους να αιωρουνται πανω απο τα κεφαλακια τους σαν μπαλονια και αυτο με σηκωνει απο το κρεβατι τοσο αποτελεσματικα που πεφτω στην πορτα μετωπικα και εχω ενα καρουμπαλο τη μερα. Ειναι δυνατον να μην τα βλεπει κανεις αλλος; Ειναι απιστευτα αδικο αυτο. Κανεις δεν εχει κρατησει το χαρτακι του απο τον καιρο του στην ουρα; Ρητορικο μονολογικο αποσπασμα.

Ειναι ενταξει να γκρινιαζεις μονο οσο το κρατας μεσα στο κεφαλι σου. Μετα δεν ειναι ενταξει. Γι’αυτο τα λεω σε σενα αυτα, για να μην αρχισω τα τηλεφωνα μεσα στη νυχτα να τα λεω σε ξενους. Ο παππους μου λιγο καιρο πριν πεθανει ειχε αρχισει να παιρνει τηλεφωνα παλιους του συναδερφους απο το Σαρακακη και φιλους του και να τους ρωταει ενα ματσο πραγματα που δε θυμοταν. Αυτο ηταν το πιο γοητευτικο πραγμα που εχω δει να κανει μεγαλος ανθρωπος. Καθομουν στην πορτα της κρεβατοκαμαρας και εβλεπα τον παππου μου να λυνει τα ρεμπους που του ερχοντουσαν, με εικονες αλλα χωρις ισως ονοματα και λεξεις, χωρις πια να ντρεπεται και να το παρασκεφτεται, οπως κανεις οταν εισαι μικρος. Γι’αυτο δεν πολεμαμε για τιποτα και δε μαθαινουμε και τιποτα, ειναι που δε μπορουμε να σηκωσουμε αυτο το τηλεφωνο και να ρωτησουμε ολα αυτα που δεν ξερουμε. Εγω θα σταματησω να ρωταω και να παραμπουρουμπουριαζω μονο αν πεσω σε κωμα. Αν δεν πεσω σε κωμα, και μου φαινεται οτι υπαρχουν αρκετες πιθανοτητες να μη συμβει αυτο (αν και νομιζω οτι μια μαθηματικη θεωρηση της καταστασης θα αποκαλυπτε ενα σοκαριστικο 50-50), θα ρωταω λες και αν μου εξηγησουν τι σημαινει αυτοανοσο νοσημα θα πλατσουρισω μεσα στα βατραχια απο το Magnolia μεχρι το γονατο.

Τους λεω και τους ξαναλεω οτι η ζωη δεν ειναι προβα για την κανονικη ζωη. Με πανικοβαλλουν και τους κουναω δεξια και αριστερα και μετα τους αναποδογυριζω και τους το φωναζω μεσα στο αυτι. Μετα σηκωνονται απο το πατωμα και τρομαζω ακομα περισσοτερο επειδη συνεχιζουν να με κοιτανε με το ιδιο βλεμμα κρακχοριασμενης αγελαδας. «Δε μπορει» σκεφτομαι, «Κανεις δεν ειναι τοσο ηλιθιος, μεχρι και τα παραμετσιουμ εχουν ενα αλφα επιπεδο διαυγειας οταν τα καθοδηγεις με ενα μικρο φωτακι προς το φαι τους». Τα μωρα κουνανε τα κεφαλια τους ολα μαζι και μου θυμιζουν οτι δεν εκβιαζεις τον κοσμο για να σκεφτει οπως σκεφτεσαι, με μικρα δαχτυλακια μπροστα στη μυτη μου. Τους εξηγω οτι ο μονος λογος που χτενιζω το καταιφι της παρανοιας ειναι το ποσο φριχτα ασχημα περναω εγω απο μονη μου. Μου απαντανε οτι και εγω αρνηθηκα να δω το λαθος, οταν μου το εδειχνε καθε δυνατη και αδυνατη Μαριλιζα, κατω απο τα σκεπασματα, μπουκωμενη με πεννες και κετσαπ, τυλιγμενη με μια πετσετα, προφυλαγμενη απο τον εμετο του διπλανου στο πουλμαν απο την Πατρα. Σοκαρομαι και γουρλωνω τα ματια μου για να το δειξω. Ποτε δεν πιστευα οτι τα μωρα θα το χρησιμοποιουσαν αυτο. Νομιζα οτι με υποστηριζαν, με ολη μου την υπεροχη ειλικρινεια και τον αυθορμητο αυθορμητισμο που με κανει τοσο γοησσα και δινει στη ζωη μου εναν αναλαφρο αερα αλαζονικης περιπετειας. Μου δειχνουν κατι πισω μου, και βλεπω την καταρα του Καζαντζακη την ιδια, το διαβολο, την ενοχη, την ηλιθιοτητα και το Μπραντ Πιτ με το σκατενιο Se7en κοντομανικο του, και αυτο το πραγμα με χαιρεταει και σηκωνει ενα κοκκινο τουβλο με λεξεις πανω και το ανεμιζει σαν σημαια. Αυτο περπαταει πισω μου, αυτο μου κανει σκια οταν δενω τα κορδονια μου, αυτο το βρωμερο πραγμα μου κανει παρεα και οταν περναω Σαββατοκυριακα στο εργαστηριο, νομιζω. «Δε μπορει να λες και συ το ιδιο» του φωναζω και παω καταπανω του απειλητικα. «Ειμασταν συμφωνοι για το ποσο σωστο ειναι να μην κοροιδευεις καποιον οταν θες κατι αλλο». Το πραγμα σκυβει πανω απο το τουβλο και γραφει κατι. Μου το δειχνει. ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΗΘΕΛΕΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ. Το κοιταω με ανοιχτο το στομα και το χαστουκιζω πριν προλαβω να κρατηθω. Εχω ενα βιαιο ντεζαβου με το Πλασμα Στον Υπογειο, απο εκεινο το βιβλιο, που κρατουσε το μεγαλο διαβητη και ετρεχε μεσα στο τουνελ του μετρο. Ωστε ετσι ειναι οταν κανεις λαθος.

Καθομαι διπλα σου ιστορια, και σκεφτομαι ποσο λαθος εκανα για το τι λαθος εκανα. Το ποσες φορες επαναλαμβανεται η λεξη λαθος με διασκεδαζει για λιγο και αφαιρουμαι. Μετα ξανασυγκεντρωνομαι και συζηταω λιγο με τον εαυτο μου. «Ειναι δυνατον να ειμαι ενα τοσο κακομοιρικο κλισε απο ταινια με τη Μεγκ Ραιαν?» αναρωτιεμαι. «Ειναι δυνατον να εχω εγκεφαλικο ριπιτ το What Goes Around Comes Around, λες και εχει την παραμικρη σχεση με το οτι επαθα οτι εκανα και εγω?» Στην ταινια η Μεγκ θα αναρωτηθει *πολυ αργα* αν αξιζε ολος ο κακος χαμος. Καθεται στο θαλαμο διπλα στην Αψιδα του Θριαμβου και για πρωτη φορα σκεφτεται τα σημαντικα πραγματα. Βλεπει μια κιθαρα με αυτοκολλητα και την εικονα με τα νυχια που τρεχουν καθετα πισω απο την πορτα. Βλεπει ενα μπλε φορεμα με ασπρες βουλες στην οδο Δασους και ενα μικρο μπουκλακι γεματο λυπη. Ενα κιτρινο παπακι στο χορταρι και ντονατς μαζι με φαντες με το Not Another Teen Movie. Νομιζει οτι ξερει που εφταιξε και τι θα εκανε διαφορετικα, αλλα τωρα βλεπει οτι ισως μαλλον μπορει να επρεπε να ειχε παρει και εισητηριο Ιντερσιτι μαζι με την καρτα για το κινητο σου. Μετα ξαναγινομαι εγω και οχι η Μεγκ, και σοβαρευομαι.

Ιστορια, γραφε.

Συγνωμη για πρωτη φορα με νοημα. Συγνωμη επειδη ξερω για τι ζηταω συγνωμη. Συγνωμη για εφτα ζωες πριν και αλλες εφτα της Σουκι που εμεινε μονο μισο βραδυ. Συγνωμη για την περιπτωση που θα το διαβασεις αυτο, ειναι ενας τυπος με μπλογκ που ολο μιλαει στην κοπελα που ακομα αγαπαει, και της λεει κατι τετοια αλητηρια που πολυ μου αρεσουν. «Ξερω οτι με διαβαζεις, Μαρα» και τετοια. Οσο γκει και να ακουστει, δε θα το κανα ετσι αν ηξερα τι παιζει απο την αλλη, γιατι δεν το σκεφτηκα και καθολου. Νομιζα οτι ειναι τοσο ευκολο να σου συμβαινει οσο και να το προκαλεις, θεμα διαλογου καθαρα και αποκλειστικα, ενας το λεει, ο αλλος το ακουει, και με τους επομενους αλλαζει. Συγνωμη αν δεν εφυγα αρκετα γρηγορα και σε εκανα να νομιζεις πραγματα, γιατι αυτο ειναι μεγαλη βρωμια, στο λεω τωρα που μπορω. Ξερω οτι αυτο αλλαζει shit οπως πολυ σωστα θα παρατηρουσε και η Στεφανια, αλλα το λεω μωρε, το λεω για να μην ειμαι και εγω ενας απο αυτους τους ανθρωπους-πτωματα με τα λυπημενα απολογητικα χαμογελα. Δε ζηταω συγνωμη για αυτα που νομιζεις, σιγα και μη ζητησω αλλα συγνωμη σε αυτη τη ζωη, αρκετα, αλλα συγνωμιαζω εσενα και μαζι συγχωρω εμενα για ολο τον πονο μου και τα κλαματα μου. Σου ζηταω συγνωμη για οτι περασα εγω, με πιανεις? Ιστορια, ελπιζω να γραφεις, το καλο που σου θελω να γραφεις, θελω να υπαρχουν αυτα στο ιδιο κουτι με εμενα, θελω να κρατησω τις ντροπες και τις μαυριλες μου διπλα στη ΝΑΣΑ και τις φρεζες.

Βλεπεις γιατι εισαι η αγαπημενη μου. Καμια απο τις αλλες ιστοριες δεν εχει τοσο ανελεητο πινγκ πονγκ κακιας και καλοσυνης. Δε χωρανε παντου οι συγνωμες και τα σπρωξιματα. Μερικες ιστοριες εχουν το ολο επικο «Στ’αγρια τα καστρα πολεμαω, και ετσι τους χρονους μου μετρω» εμβατηριο και αλλες ειναι σαν το fur Alina, ενα πιανακι και πολυ μα πολυ κλαμα. Αναρωτιεμαι αν κλαινε ετσι μονο οι γυναικες, η οι γυναικες που πονεσαν, η ολοι οσοι πονεσαν, η κανενας ποτε στον κοσμο. Αναρωτιεμαι αν το κλαμα ειναι το λεμονοζουμι που κανει το μελανι σου να εμφανιζεται, ιστορια. Αναρωτιεμαι αν η Αλινα ειναι η ηταν οντως οπως η μουσικη της, γιατι αν ισχυει αυτο θα ηταν πολυ φανταστικο κοριτσι. Αναρωτιεμαι ποσο μακρια εξω απο το χαρτη πρεπει να βγεις μεχρι να απλωθει το χερακι που θα σε φερει πισω στον κοσμο των χαρουμενων, ποσα μιλια κλαμα κολυμπαμε με τα μωρα απο πανω να τσιριζουν και να κουνανε πονπονακια απο εφημεριδοσκισματα. Και τελικα αναρωτιεμαι τι χερακι ειναι αυτο που σε βουταει, σε βγαζει εξω με προσοχη για να μη σπασει τα πλευρα σου που ειναι σαν μωρου ιπποποταμου απο το τοσο αλατι, και σε ξαναμαθαινει να μη φοβασαι και να κλαις μονο με ταινιες με τη Μεγκ Ραιαν. Κατσε μαζι μου ιστορια, μεινε σημερα, σε λιγο θα με παρει ο υπνος και θα σταματησω να ρωταω.

1 comment:

Anonymous said...

Lolita, light of my life, fire of my loins.