Saturday, November 17, 2007

Μπηκαν Στα Ψηλα Τα Καστρα Και Την Κλεψανε

Παληκαρια, βαρεθηκα να γραφω για λυπητερα. Να πω για τα αγρια.

Γεμιζει λοιπον το κεφαλι με Διαολο και δεν τον κουναει τιποτα. Κλαματα και φουστες και βιβλια σωριαζονται στο πατωμα και ο Διαολος τους σκαει μια κλωτσια και τα πεταει στη γωνια που ειναι γονατισμενος ο ξενος και προσευχεται για τη σωτηρια μου. Και ποιος σταδγιαλα σου δινει το δικαιωμα να ενοχλεις το Διαολο οσο μου μιλαει χριστιανε μου (λιτεραλι). Αυτο ειναι το προβλημα, κανενας σεβασμος στο Διαβολο. Που αν το δουμε επιστημονικα το θεμα, παληκαρος και αυτος. Σαν και σας εννοω, οχι σαν το Θεο, αυτος με εχει βιδωσει τωρα στον Τελευταιο Πειρασμο. Αυτος κραταει το χερι του Καζαντζακη και γραφει, αυτος ντυνει τον Ιουδα ολο με φωτιες και τσεκουρια, ασε δηλαδη τι κανει στο κοριτσαγορι το Χριστο. Μεχρι και εγω τον λυπαμαι. Το Χριστο, οχι το Θεο. Μεγαλη καταπιεση το ατομο. Κοιταζεις ψηλα, που ειναι ο Οριωνας? λιγο πιο αριστερα ,και μουρμουριζεις Σε Ποιον Τα Πουλας Αυτα Ρε Ανυπαρκτε? Και η φυλαγμενη βρισια παιρνει αλλον αερα, γινεται φοινικας διπλα στη θαλασσα που ειναι πρασινη και γυψινο αγαλμα του Διονυσου σε συντριβανι στο Μιλανο. Ετσι, ησυχα και πολιτισμενα σε περιφρονω και εκνευριζεσαι. Στελνει λεει ο Θεος τον Ιουδα κατω να με πεισει, λεει. Ποιος τωρα, ο Ιουδας. Ο Ιουδας και ο ξενος. Ο Θεος φοραει παιδικα γαντια του μποξ και ξαπλωνει κατω απο το φοινικα διπλα στη θαλασσα. Αλλα και εκει σε περιμενω, εννοια σου, και η θαλασσα αγριευει και γεμιζει κυματα απο ιδρωτες και κλαματα. Ξαφνιαζεται ο Ψηλος και φωναζει τα αγγελακια του. Του τα στελνω ντυμενα μουλεν ρουζ. Εκει να δειτε γελια. Εγω γελαω, ο Ψηλος στραβωνει. “Δεν ανησυχεις για την ψυχη σου?”, με ρωτησε μια φορα. “Γιατι, αυτη ανησυχει για μενα?”, απαντησα. Εξυπνακιας απο μικρο. Μου στειλε μια αμυγδαλιτιδα απο την κολαση μετα απο αυτο, ειναι λιγο μανιαμουνιας.

Αγριευω, παληκαρια. Αγριευει το σωμα. Ζηταει δικαιοσυνη για τις αδειες μερες, ζηταει σπιτι. Εκει ζει ο Διαολος και με πιλατευει. Βλεπω στον υπνο μου φιλια και τα ψαχνω τη μερα. Βλεπω τον κοσμο να αγαπιεται και να χωριζει και εγω καθομαι στην ακρη με ενα μεγαλο κομπιουτερακι και ολο μετραω. Πως μετριεται η αγαπη στις καρδιες των αγριεμενων ανθρωπων. Με μοναξιες, ετσι τη μετραμε. Πως ηταν οι Ζηλωτες οι τρελαρες, που τρεχανε με μαχαιρια και σφαζανε Ρωμαιους και προδοτες μεσα στη νυχτα? Στερεισαι τη δικη σου ζωη για να δωσεις ζωη στο λαο, λεγανε. Ετσι ενα πραγμα, ετσι αφιλητοι και μουτρωμενοι κυνηγαμε την αγαπη, με μαχαιρια αναμεσα στα δοντια. Εγω ειμαι απο τους φλωρους Ζηλωτες, ακομα χαχανιζω και κανω γλυκες. Αλλα το σωμα ρωταει, τι να λεμε τωρα, αυτο ειναι που πρεπει να σε αγαπησει για να ησυχασεις. Ελα πια με τα ρομαντικα σου. Ελα πια που πιστευεις ακομα στον παλιο κοσμο. Ναι, αλλα ετσι ειναι. Στον παλιο κοσμο λοιπον, ολα ηταν ομορφα. Μεχρι και το σωμα ηταν ευγενικο, μονο για αλλα σωματα αγριευε. Αυτο παω να εξηγησω σε οποιον μ'αγαπαει, “για σενα θα λυσσαξει το σωμα μου, εσενα θα ζητησει να φαει πριν να κοιμηθει”. Εχω μια ατελειωτη αγαπη για τα ρομαντικα. Το προβλημα δεν το εχω εγω, η επιστημη το εχει στην ουσια. Οταν εισαι εγω, αντι να σε μοιραζονται Θεοι και Διαολοι, σε μοιραζεται το ρομαντιλικι και το εργαστηριο. Γελαμε, βλεπω. Το εργαστηριο δεν ειναι μικρο πραγμα ομως. Εκει μεσα φτιαχνονται και πεθαινουν οι Μεγαλοι απο πανω. Εκει μεσα σε χανει το σωμα και βρισκεις την ευκαιρια να ανασανεις. Του κλεινω την πορτα στα μουτρα και γραφω τα γραμματα μου στον Αρη με την ησυχια μου. “Ακουσε να δεις”, του λεω, “θα σου στειλω ενα κουμπακι. Αν ζεις πατησε το, αν δε ζεις λιγο δυσκολο να το πατησεις”. Και ο Αρης ακουει σαν παιδακι στο νηπιαγωγειο. Τον σκεφτομαι να μας βλεπει απο μακρια και να περιμενει, εκει με πιανει φοβερη ανησυχια και βιαζομαι, συνεχεια βιαζομαι και κανω λαθη. Παληκαρια, εγω θα δειξω οτι υπαρχει ζωη στον Αρη. Ενα πρωι που θα βουηξουν τα ραδιοφωνα και οι τηλεορασεις, εγω θα ειμαι απο πισω. Ειναι θεμα τιμης, ειναι θεμα μοναξιας, ειναι μεγαλο θεμα αθεοσυνης. Φτιαχνουμε ενα πειραμα, το πειραμα θα μιλησει.

Και αν δεν υπαρχει τιποτα στον Αρη?

Θα υπαρχει στην Ευρωπη, θα μενει στον Τιτανα, θα σβουριζεται στα συννεφα του Οορτ, που στανταρ βρωμοπεισμωσε να τα πατενταρει γιατι οταν ηταν μικρο το κοροιδευαν για το επιθετο του. Και η παρανοικη σκεψη της νυχτας μας, μια ευγενικη προσφορα του οικου κοσμηματων και μαργαριταριων Τζει Εντ Πι: και πουθενα να μην υπαρχεις γυρω απο τον Ηλιο, τα παιδια μου θα σε βρουν. Γιατι φυσικα δεν εχω παρατησει τη ζωη μου για να παραιτηθω αν με πιασει τελικα ο Ψηλος και μου κανει τα μουτρα κιμα. Τα παιδια μου θα σε κυνηγανε στον αιωνα τον απαντα. Και καθε καινουριο Μαριλιζακι θα κουβαλαει ολα τα παλιοτερα, που θα καθονται πανω του και θα του φωναζουν να τρεξει, θα το συμβουλευουν, θα το προσεχουν να μην κανει τα λαθη μου. Και που θα μας πας, ενα απο ολα θα σε πιασει στο χερακι του και εσυ δε θα κρατηθεις και θα βγαλεις ενα μικρουτσικο Μπου! και το παιδακι μου θα σε δειξει σε ολο τον κοσμο, σε ολους οσους ειναι καταμονοι και τρομαγμενοι σημερα το βραδυ και χιλια βραδια απο σημερα. Τα κοριτσια ρωτανε τι θα αλλαξει αν δειξουμε οτι δεν ειμαστε μονοι μας στον κοσμο. Γυναικες, γαμωτο, γι'αυτο γραφω για τους ανδρες εγω. Καθεται τωρα ο Ιουδας στο βραχο του πανω απο τον Ιορδανη και προσπαθει να ακουσει τι λεει ο Χριστος με το Βαπτιστη. Ο χρονος δεν αλλαζει το γεγονος, ο Ιουδας ακομα καθεται και στηνει αυτι. Και θυμωνει γιατι ξερει οτι εκει μεσα βρισκεται μια σωτηρια, ενα κατι ρε παιδι μου, ενα απεριτιφ. Καποιος πρεπει να τον λυπηθει και τον Ιουδα στην τελικη, ρε κοριτσια. Καποιος πρεπει να του πει τι λενε. Και επειδη ειναι γνωστη η μηδενικη μου επιστημονικη ηθικη, μην ιδρωνετε, θα του πω εγω τι λενε. Και θα νιωσει λιγοτερο μονος του και λιγοτερο τσαντισμενος με το Συμπαν. Το οποιο, στην περιπτωση που δε σας ηρθε το μεμο, ουδεποτε συνομωτησε για την παρτη σας. Το πολυ να συνομωτησε για το ποιος θα φυγει απο το Φειμ Στορι, και ευτυχως θεε μου που εφυγε η Ασπα γιατι μου την εσπαγε το πηγουνι της.

Παρατηρουμε ολοι τα κεφια της Μαριλιζας ελπιζω.

Το γιατι εχει καθησει πανω μου αυτη η τρελη κομπλεξα ανωτεροτητας ειναι αγνωστο. Ειναι που ειναι το μονο πραγμα που δε μου φυγε ποτε, ετσι θελω και λεω. “Εικοσπεντε χρονια στα πριονια, κατι θα ξερω”. Εισαι μικρο, εισαι βουρλο, δεν πιστευεις στο Θεο απο τα ποτε σου (εκτος απο τη μεγαλη Παρασκευη που με πιανει ενα τρελο παραπονο και κλαιω μονη μου), δεν εχεις φιλους να σου περαδωθιασουν το κεφαλι να συνελθεις, πολυ θελει να τη δεις Γιος του Θεου? Για να ρωτησουμε και τον Ιησου:

-Μωρο Ιησου, απο ποτε καταλαβες οτι πακετο τα παντα, τουλαχιστον ομως εισαι ο γιος του Θεου?
-Απο τοτε που με ειπε μικροτσουτσουνο η Μαγδαληνη.

Λιτος και απεριττος. Ετσι ειναι ομως. Δεν πειθεστε κοριτσια? Εκζιμπιτ Μπι:

Η νιοτη ζηταει αθανασια,δεν τη βρισκει, συμβιβασμο δεν καταδεχεται, και απο περφανια αρνιεται τα παντα. Οχι καθε νιοτη, η νιοτη η λαβωμενη απο την αληθεια.

Παλι Καζαντζακης, ειναι προφανες ποιος ειναι ο τριτος ανεμος σημερα. Σε χτυπαει η πραγματικοτητα αυτου του κοσμου στη μουρη και σου σαλευει. Ψαχνεις αλλου, μακρια απο την καρδια των ανθρωπων, αυτη δεν ειναι να την εμπιστευεσαι. Αρχιζεις να κανεις μικρα βηματακια προς τα αδεια μερη. Εκει δεν εχει ουτε ανθρωπους ουτε μεγαλα δεντρα ουτε ανατομικα στρωματα ουτε τιποτα. Εκει καθεσαι και σκεφτεσαι μεχρι να λιποθυμησεις, και τοτε γυρνας για λιγο σπιτι σου για να μασουλησεις κατι. Στα αδεια μερη κυκλοφορουν κατι μυστηριοι τυποι. Φορανε ψευτικα μουστακια και τετραγωνα γυαλια ηλιου, και καθονται και σου μιλανε για να σε παρηγορησουν. Εσυ στην αρχη εισαι λιγο μισοπαραλυμενος απο τη στεναχωρια και τη βαρεμαρα, και αυτοι καπνιζουν μαζι σου και σου λενε κατι ιστοριες απιθανες, για μικροβια που αυτοκτονουν μολις καταλαβουν οτι το φαι δε φτανει για ολη την αποικια, και τους μικρουληδες ιους που ταμπουρωνονται μεσα στα κυτταρα σα νιντζες και βγαινουν μερικες γενιες μετα και χαλανε τον κοσμο. “Πρωτη μουρη στο Καβουρι ο ιος”, λενε και γελανε μονοι τους. Σου λενε οτι δεν ειναι αναγκη να πεθαινουμε, φταιει η τελομεραση και κατι τετοια ανωμαλα, σου δειχνουν ορχιδεες που μοιαζουν και μυριζουν με ανοιγμενα πτωματα για να ζαλιζονται τα νεκροφιλα εντομα και να τις γονιμοποιουν. Οπως εισαι λοιπον και εσυ μισοζαλισμενη σαν αλογομυγα-βαμπιρ απο τα αιματα και τα μεταθετονια, πετανε οι τυποι τα μουστακια και απο κατω ειναι κατι φανταστικες γυναικαρες που σε αγκαλιαζουν απο τους ωμους, κολλανε πανω σου και τοτε την εβαψες. Κοιτας γυρω σου και το αδειο μερος δεν ειναι πια αδειο μερος αλλα μια τεραστια φατνη, ετσι σου φαινεται, και εκειμεσα γεννιεσαι εσυ που θα σωσεις τον κοσμο. Οχι με τυφλους που ξαναβλεπουν και βλακειες, εσυ θα σωσεις τον κοσμο στα πραγματικα, με λαβαρα στον Αρη και ξεβρακωτους ιους της γριππης. Ο Διαολος παιδι μου, ο Διαολος εχει κατσει πανω σου και σε πλακωνει. Ετσι λεει ο ξενος, ο Διαολος ερχεται γλυκα και υπουλα, και σε γεμιζει με βρωμιες και λιωμενη ζαχαρη. Το προβλημα του υπερθεουσου ξενου ειναι το εξης: φοβαται σε βαθμο που καταληγει σαν τον τρελο γιαπωνεζο στο Ρινγκ 2 που κουβαλαει μια οθονη και βουταει στην πισινα. Γιατι ενταξει, ερχεται ο Θεος και σε γλυτωνει απο το φοβο του θανατου, σου παιρνει τη μαυριλα, σου δινει ενα τρειλερ, να, οριστε, αυτο γινεται μετα και καλωσηρθες και μπραβο που δε χουφτωσες ξενη γυναικα. Αλλα ο Θεος παιρνει μαζι και ολο το υπολοιπο θαρρος σου σε τοκους, ειναι ψιλοκωτσοβολος η κατασταση. Την ηρεμια της αθανασιας την πληρωνεις με ολη την υπολοιπη ζωη σου, που δενεται απο νομους και φοβιες που δε μας αξιζουν, το λεω και το λεω και το λεω, δε μας αξιζει να φοβομαστε τοσο πια. Ενω ερχεται στην τελικη ο Διαολος και σου λεει “κοιτα εδω, μπακστειτζ για τον Παραδεισο ξεχνα το προφανως, αλλα ζησε λιγο μονος σου ρε παιδι μου, παρε μιση ευθυνη για να δεις πως ειναι”. Μεγαλος πρεζεμπορας ευθυνης. Παιρνεις την ευθυνη εσυ το Κηφισιωτακι, την κοιτας απο δω, την κοιτας απο κει, ο Θεος στο σπιτι εχει αρχισει να φρικαρει και να παιρνει σβαρνα τα Επειγοντα, μασουλας εσυ την ευθυνη, μερικοι ξερνανε και τρεχουν σπιτι για χαμομηλι, μερικοι ειναι ανδρες και το σηκωνουν το αθλημα. Και τοτε ανταλλαζεις το φοβο του θανατου για ολους τους υπολοιπους φοβους, τον κρατας για να μην κρατησεις τα υπολοιπα.

“ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΣΟΥ”, ο Θεος σε κλειδωνει μεσα και κατεβαινει τις σκαλες σαν αρκουδα με πατινια. “ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΝΟΗΜΑ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ” τσιριζει και τα βηματα του απομακρυνονται.


Ναι, το σωμα και η επιστημη, χιλια χρονια και αλλα τοσα μεσα απο αυτη την κλειδωμενη πορτα. Εγω φταιω και το ξερω, γιατι τα κραταω και τα δυο. Πως να δωσεις ετσι το ονειρο, και φυσικα, φυσικα πως να προδωσεις ετσι το σωμα. Μονολογεις και νυχτωσε. Κουραστηκαν και ο Θεος και ο Διαολος και καθησαν και αυτοι στην κουζινα με κλειστο το φως.

-Μεταξυ μας τωρα, δε σου φυγε το αχτι σου να γυρισεις στον Κηπο να τελειωνουμε? Το χανει σιγα σιγα η μικρη και ειναι κριμα.

-Θυμασαι οταν ηταν πιτσιρικι που επαιρνε μουρη σιχασιας οταν κοινωνουσε γιατι δε μπορουσε που κοινωνουσαν ολοι απο το ιδιο κουταλι? Σιγα μην την αφησω.

-Απο μικρος μαυρο χτικιο ειχες, και ησουν στο τσακ να γινεις γιατρος, που να παρει.

-Δε μας χεζεις ρε Πατερα και συ και οι φιλοδοξιες σου για ολους.

-Χαμομηλακι για τα νευρα?

-Σκαστο, ηταν χαλασμενη και η ευθυνη και ανακατευομαι.

4 comments:

BioLogos said...

Ένα μικρό σκουληκι με καμιά εκατοστή εγωιστικά γονίδια μου είπε ότι κάτι παίζει για την αθανασία αλλά όχι για όλους.Μόνο για τους απλούς.Οι περίπλοκοι και οι λοιποί ελιτιστές ας προσέχαν.

Ο σαταναραίος είναι ψιλοκαλό παιδί.Είχαμε φάει κάτι σάντουιτσ (καλά ήταν btw) και μου έλεγε ότι τον πονάει λίγο η μέση αλλά κατά τα άλλα ολα ΟΚ.

Σήμερα σε έμαθα από τυχαίο γκουγκλαρισμα βρωμιούχου αιθιδίου.

The Gardener said...

to koment ws sunolo kai to tuxaio gkougklarisma tou vrwmiouxou aithidiou sas dinoun mia analytical grade posotita sevasmou apo ton kipouro.

moirazomaste kai to arsakeiadiko muksoparthenideio kink. eksairetika.

xairw polu, Marilizos o Megaloprepis.

BioLogos said...

Ως gentleman σας ευχαριστώ για την ντανταϊστική εμπειρία που μου προσφέρατε.

Ως γεωργός/αλχημιστής στο λόφο μου έχω αποτραβηχτεί από την ενασχόληση με μικροαστές γυναίκες.Τα μπικουτί ίσως.

Χάρηκα κηπουρέ...ΒιοΛόγος ο Τρισμέγιστος.

The Gardener said...

o kipos einai giapwnezikos sand garden loipon. exei pesei polu zen edwmesa. etsi eksigeitai to oti mperdeutikan oi ntantaides kai nomizan oti exei party kai kanapedakia. einai amartia na apotravieste apo tis gunaikes, an mou epitrepete mia apopsi, einai wraia paidia, kai kseroun kai ola ta kolpa gia teleio derma. eidika oi mikroastes, trela anwteres apo tis megaloastes. toulaxiston sou ftiaxnoun kai mia melitzana papoutsaki meta ton kauga gia na se kalopiasoun. texni to papoutsaki.