Friday, June 01, 2007

Στην Υγεια Της Αχαριστης

Μια ειναι η Θεσσαλονικη. Ειναι μια και ειναι η δικη μου Θεσσαλονικη, οχι αυτη που λενε ολοι με τα μπαρακια και τον Πυργο και τους ωραιους ανθρωπους και σκατουλες. Δεν εχω ξαναπει τιποτα για τη Θεσσαλονικη, περιμενα να με πιασει στην ωρα του το πεθυμισμα. Η μαμα μας μας ελεγε το εξης καθε φορα που ειμασταν στο καραβι για τη Λημνο: στη Λημνο κλαις δυο φορες, μια φορα οταν φτανεις και μια οταν φευγεις. Αυτο εχει το πραγματικο του νοημα μονο στη Θεσσαλονικη. Εκει και αν κλαις οταν φτανεις.

Στη Θεσσαλονικη εφτασα πρωτη επισημη φορα οταν πηγα με τη μαμα μου για να γραφτω στο ΤΕΙ Ιατρικων Εργαστηριων που περασα στην αρχη. Μειναμε τρεις μερες και ολο εβρεχε. Μεχρι και μεσα στο δωματιο του ξενοδοχειου μου φαινοταν οτι εβρεχε. Καταθλιψη και καταθλιψη. Αυτο ειναι το χρωμα της αχαριστιας σου. Το ΤΕΙ ειχε το μαυρο του το χαλι και ειδα τη ζωη μου εκει και σφιχτηκε η καρδια μου. Γυρισαμε στην Αθηνα και ορκιστηκα να μην ξαναπατησω στο ΤΕΙ. Αυτο σκεφτομουν οταν εδινα Φυσικη για τελευταια φορα. Και επιασε. Η επομενη φορα που ειδα τη Θεσσαλονικη ηταν μεσα απο το αμαξι ενω ο μπαμπας μου και η μαμα μου επαιρναν εφημεριδες για να ψαξουμε για σπιτι. Μαμα, δε μ’αρεσει εδω, δεν εχει ουτε καλοριφερ. Την ωρα που βραδυαζε βρηκαμε το πρωτο μου σπιτι. Και παλι η μαμα. Παντα η μαμα. Μας θυμαμαι να συναρμολογουμε τα κρεβατια και να κοιταζω απο το παραθυρο. Επ, μη φευγετε μεγαλοι, δεν το ειχα σχεδιασει αυτο το σημειο. Δε θα φοβηθω ομως. Θα κατσω στο πατωμα του σπιτιου μου και θα βαζω μπλουτακ στις γωνιες απο τις αφισες μου. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΟΒΑΡΑ, κλειδια και απ’ολα. Και ας μην ειχα γνωρισει ακομα το Φωτη, αυτο θα γινοταν μισο χρονο μετα. Μαριλιζακι καθισμενο σε ενα σωρο απο μαχαιροπηρουνα και βιβλια, και μια Βιολογια που για πρωτη φορα ηταν εκει μαζι του, σκατα στα μουτρα εκεινου του τυπου στο Κολεγιο που μου ειπε να κανω ιδιαιτερα και να τρεξω στην Αγγλια. Την πρωτη μερα που ειχα μαθημα ξυπνησα πεντεμισι το πρωι. Πεντεμισι. Πηγα περπατωντας απο τις Σαραντα Εκκλησιες στο Βιολογικο εξι το πρωι. Η επομενη φορα που θα το εκανα αυτο θα ηταν δυο χρονια μετα με τη Στεφι, και θα ηταν επειδη πηγαιναμε ξημερωματα στο Μπερλιν. Περπατουσα μπροστα απο τη βιβλιοθηκη και ακομα δεν ειχε καλα καλα ξημερωσει, τετοια κατασταση. Εφτασα στο Βιολογικο και δυο καθαριστριες που ηταν εκει με δειχνανε και γελουσαν. Πρωτακι ο ψηλος. Και τελικα ουτε ειχε μαθημα ο ψηλος, τιμημενο Αριστοτελειο. Ακομα γελαει με αυτο ο μπαμπας μου. Γελαει με καλο τροπο, α το Μαριλιζακι, λεει.

Ετσι ξεκινησε το πρωτο ετος, και εσκισε, ενταξει. Δεν υπηρξε ουτε μιση μερα που να σκεφτηκα να τα παρατησω. Και το θελατε, βρωμογεροι της Μορφολογιας. Ασπονδυλα (που στην πρωτη παραδοση απλα μπαινει μεσα μια μικροσκοπικη γυναικα και αρχιζει να γεμιζει δυο πινακες ονοματολογια και μας εφυγε η μαγκια), Μαθηματικα, Φυσικη (που με εκανε ρεζιλι ο τυπος μπροστα σε ολους γιατι νομιζε οτι τον κοροιδευα οταν ρωτουσα πραγματα), Ανοργανες και Οργανικες, της τρελης. Εισαγωγη στη Βιολογια. Μια σταση εδω για να πω για το Σκουρα. Ερωτας. 4 χρονια πρωτη σειρα στα αμφιθεατρα για παρτη σου, ρε Σκουρα. Γιγαντιος καθηγητης. Σκαγαμε μενταλ χαιφαιβακια πανω απο ενα ματσο τετραδια ηλιθιων που ηδη πηγαδοποιοντουσαν για να μη φοβουνται. Ο Σκουρας μου πιασε τον ωμο μετα απο ενα μαθημα και μου ειπε «Μπραβο, Καλη Δουλεια». Μου καψε την ψυχη αυτο, απο κει και περα θα διαβαζα και Βιοχημεια για χαρη του. Σε καθε ετος που εμφανιζοταν μαθημα του Σκουρα (νειμλι Εξελιξη και Ειδικα Θεματα Γενετικης στο τελευταιο) μου σκαγε τετοια υπερεκκριση αδρεναλινης που επρεπε να πηγαινω και στις παραδοσεις της Κλιματολογιας για να ηρεμω. Τι ειχε ο Σκουρας. Δεν εχω ιδεα. Απλα μου βιδωθηκε ως μεγιστη προσωπικοτητα. Μπαινει μεσα και λεει «ΒΙΟΛΟΓΟΙ, ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΤΕ» με εναν τελειως οου καπτεν μαι καπτεν τροπο. Ελεγε και το αλλο μεγαλο «ΓΕΝΟΤΥΠΟΣ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΦΑΙΝΟΤΥΠΟΣ» που ειναι το πιο παλιομοδιτικο και μαζι γονατοκοφτικο αξιωμα στη Βιολογια. Ναι, ο Σκουρας. Ο Σκουρας και ο Αμπατζοπουλος, παλι της Εξελιξης ο Αμπατζοπουλος. Αυτοι οι δυο με σκοτωναν. Αυτοι και τα εργαστηρια, τι μερος το εργαστηριο. Οταν εισαι μικρο λες και λες ποσο θες να γινεις βιολογος και παιζεις με το μικροσκοπιακι κουλουπου, αλλα ειναι το αληθινο εργαστηριο που σε δενει η σε στελνει σπιτι σου. Και τα εργαστηρια στο Αριστοτελειο ειναι χαρντκοριλα. Απο τα υπογεια της Φυσικης μεχρι τα εξαωρα στη Βιολογια Κυτταρου. Ρε, δε με νοιαζει αν ειμαστε εξηντα ατομα γυρω απο ενα βαζο με φορμολιασμενα φιδια. Εδω ειμαι. Εδω ειμαι και εδω ειναι και η Στεφι, οπως φαινεται στο δευτερο εξαμηνο, πανω απο το νοτοριους ροζ σκυλοψαρο.

Η Στεφι εμφανιζεται και τραβιομαστε η μια καταπανω στην αλλη σαν σταγονες υδραργυρου. Γινομαστε το φονικο ζευγος ανατομων και στα χερια μας γδυνονται απο τα δερματα τους το σκυλοψαρο, το περιστερι, ο βατραχος και ο κιτρινος φοσφωριζε αρουραιος. Καναμε και φασαρια οταν στο περιστερι παρτ ΙΙ μας εδωσαν αλλουνου πτωμα και οχι το δικο μας που ηταν τοσο φανταστικα ανοιγμενο που θα εκανε το Γκρει να κλαψει μαυρο δακρυ. Η Στεφι ειναι ο αγαπημενος μου ανθρωπος απο τη Θεσσαλονικη σταθερα εδω και εξι χρονια. Η Στεφι ειναι Πρινγκλς, Μαρς, τσιγαρα, βραβεια Αριων, πυτζαμοπαρτυ, αποτριχωσεις, κλαματα, μανικιουρ, σημειωσεις, Διαχρονικο πισω απο τη Ροτοντα, γελια σε βαθμο κακουργηματος, αλλα στην κορυφη της λιστας, η Στεφι ειναι Ναυαρινου. Ολο. Το. Καταραμενο. Καλοκαιρι. Ειναι εκει που εισαι τοσο δεμενος με καποιον που φτανετε να ξεχνατε το κοριτσιασμενο συνορο της φιλιας που λεει οτι αγαπιεστε μεχρι, τελεια. Η Στεφι μου εμαθε οτι απο την προταση λειπει το «μεχρι». Η Στεφι με προστατεψε απο τοσες βρωμιες που δε συμμαζευεται. Και ηταν μαζι μου καθε φορα, ειμασταν σα γειτονικοι μικροσωληνισκοι που δεν πολυμεριζονται, λεμε. Αλλος ερωτας εκει. Στεφι και Θεσσαλονικη ειναι η ιδια γυναικα, και ξερω οτι αυτο θα μου κολλαει ολο και πιο πολυ οσο περνανε τα χρονια. Στεφι με αυστηρη μουρη οταν σου λεω για τα αγορια που ποθω κολασμενα. Queen of crap, man, queen of crap. Μονο το Φωτη αγαπησες, ενταξει αυτο ειναι φακτ. Στεφακι κλαμενο για το κωλοπαιδο. Στεφι που γελας σαν τιρκουαζ τσουρεκι. Στεφουλι μοιραια γυναικα στο καραβομπαρ. Στεφες μπουκωμενες με κρεπες απο τους Βαλεντινους. Μου το κολλησες και τους λεω και εγω ολους ετσι. Τρεις μεγαλες φιλες ειχα στη ζωη μου και μου φαινεται οτι εσυ θα εισαι η τελευταια. Μαι, μαι, μαι Σαρονα. Οσο σε γραφω εδω μεσα, τοσο μου ξαναρχεσαι και σε βλεπω να κανεις αερα με τα θεματα της Φυσιολογιας. «Στεφ, σε παρακαλω, σε παρακαλω, μη φευγεις δε θελω να μεινω μονη μου με το Βαγγελη/τον Αλκη/το Γερασιμο, ΣΤΕΦΙ ΕΛΑ, γιγαντια σαντουιτς απο το Εβερεστ και μεσονυκτια χαμπουργκερακια απο το Κορνερ. ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΠΙΤΣΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟ ΜΑΣ. Το βραδυ που εκανες μπανιο και μπηκε ο τυπος στο δωματιο μου απο το μπαλκονι. Γελαω τοσο πολυ αυτη τη στιγμη που ποναει η πλατη μου. Ενα πραγμα πες μου Στεφανια, Εχεις Ορεξη Και Διαθεση Να Μιλησουμε? Η εισαι το μαδερφακιν αι? Πω ρε φιλε, πρεπει να σου στειλω μηνυμα αυτη τη στιγμη. Να σου πω στο ασχετο ποσο αδερφιστικα ευτυχισμενη ημουν το βραδυ που παιζατε βιτσιες με το Φωτη το μεγαλο με τα κλαδια κατω απο το μπαλκονι μου, να σου πω να διαβασεις αυτο το ποστακι για να θυμηθεις τα ειτιζ μπλοντ σκουλγκερλζ. Παμε να τους πουμε κι αλλα για τη σωστη Θεσσαλονικη, οχι αυτη που ξερουν ολοι.

Οι Φωτηδες. Πρωτα γνωρισαμε το Φωτη το μεγαλο στην εκδρομη των Ασπονδυλων, με γαλοτσες-ζαρτιερες να ψαρευει προνυμφες για να μελετησουν τα μικρα. Παλι η Στεφι το σωσε το ζητημα και καταληξαμε ενα παρεακι τελειως εξωγηινο, με το Φωτη, το Μαρκο και το Λιλακο, η μοναδικη φορα στη ζωη μου που ημουν σε παρεα. Η περηφανια που καναμε το Φωτη να κατσει σε σκαλια στη Ναυαρινου. Το Μιστραλ. Μαθηματικα μοντελα στη Βιολογια. Η διασκεδουπολη και το Οπελ Τιγκρα, που το οδηγησα ακριβως πεντεμισι λεπτα. «Ε καλα, παμε για ενα αφεψημα». Η Στεφι ειχε αδυναμια στο Μαρκο και εγω στο Φωτη. Αναμενομενο, ο Φωτης ηταν το υπερτατο στραβωμενα τελειο προσωπο στην πλοκη. Madrugada σε ενα μεγαλο ποτηρι μαζι με Αμιτα μοσιον και Aqua. Γιουπι, φωτακια! «Ε ρε Μαριλιζα, μεχρι την Περαια επρεπε να σε παμε για να σε φιλησουμε» αλλα ειμασταν απο την αρχη για να ειμαστε κατι διαφορετικο μεταξυ μας. Θελω να σε ξερω για παντα εσενα, εισαι μαζι με το Στελιο στο μικρο μου μολυβακι. Γι’αυτο χαιρομαι τοσο πολυ που ακομα εισαι εδω γυρω. Να μεινεις εδω, το λεει και ο Μιχαλης, που ακομα να καταλαβω ποιος απο τους δυο μας τον ακουει πιο παθιασμενα. «Πως το γραφες αυτο στο μεγαλο ποστερ-δοκιμασια για τον ανδρα της ζωης σου? Δις ιζ δε μπραιτ αμφεταμιν σκαι» «ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΒΡΕ ΒΛΑΚΑ» «που και που σε θυμαμαιιιι», καταλαβα.

Και ο Φωτης ο μικρος, γιατι ηταν στην ηλικια μου και οχι σαν και σενα, παππου, χα. Πως να πω για σενα τωρα. Αυτο εξηγησε μου. Θα πω για σενα με τη φωνη του Μπιμκα. «Γνωρισα το Φωτη μολις με βρηκε η Μαριλιζα. Μου φερε και φιλαρακι τη Σουκι, αλλα η Μαριλιζα το κωλοπαιδο τον εβαλε να την παει πισω. Ο Φωτης και η Μαριλιζα πηγαινοερχοντουσαν κρυφα Θεσσαλονικη-Αθηνα και ο Φωτης ειχε ενα κοκκινο αμαξακι σε μεγεθος μεγαλου ντονατ. Φορουσε μια γκριζα μπλουζα που εγραφε Nantucket πανω και τραγουδουσε το τραγουδι των μπαλοζωων. Εγραφε απειρα γραμματα που η Μαριλιζα τα φυλαγε στο συρταρι της ολα μαζι μπαλακι απο ροζ χαρτι. Της κολλησε να τρωει πεννες πλακωμενες στην κετσαπ και βγαζανε φωτογραφιες στα γκουντιζ που η Μαριλιζα ειναι σε ολες ντυμενη σαν τσουλιστικο ουρανιο τοξο. Πηγαιναν βολτες μεχρι τη Σπηλιαδα οσο ηταν ακομα παρκαρισμενη στο λιμανι και ο Φωτης εβγαλε για χαρη της μεγαλες φωτογραφιες τη σκαλιτσα και ολη την πρυμνη της Σπηλιαδας και τις εκανε ενα μεγαλο παζλ που κολλησαν στον τοιχο. Ειδαν μαζι το Ring και η Μαριλιζα του κρατησε ιστορικα μουτρα οταν εφυγε για την Αθηνα, γιατι ακομα ηταν καταφοβισμενη απο την ταινια. Ο Φωτης, η αγαπη της Στεφης, ο Φωτης το μεγαλο καλοκαιρι της Θεσσαλονικης.» Σωστα τα λεει ο γατος. Ετσι εγιναν ολα, το υπογραφω.

Και τελικα η Θεσσαλονικη της μοναξιας, αλλα της καλης μοναξιας. Τα περπατηματα απο την Αριστοτελους στην Εθνικη τραπεζα πανω, ολο τον πεζοδρομο και ολη την παραλιακη με τα αρωματα και τους ωμους με τα αντηλιακα, και μετα παλι πανω στην Τσιμισκη μεχρι τον Πυργο, μεχρι να νυχτωσει και να αναψει το Μακεδονια Παλλας. Το λιμανι με τα ποδηλατα και το φανταστικο δρακο που θα χτυπησει τα πρωτα σπιτια πανω στη θαλασσα το βραδυ που θα βγει να κυνηγησει. Το 15 που ποτε δεν αργει, η αργει απειρα και ειναι γεματο κοσμο και εξω βρεχει παλι. Αλλα αυτη η βροχη δεν ειναι σαν την πρωτη, οι υπολοιπες βροχες στη Θεσσαλονικη σε εφερναν σπιτι σου. Αυτη ειναι η σωστη Θεσσαλονικη, υπαρχει και αλλη μιση στο σπιτι στην Ικτινου μετα το Ερασμους, αλλα εκει ημουν μεγαλη και κοιμισμενη και τελειως τουβλο, οποτε δε μετραει. Μετραει ο τουρτοπολεμος στο μπαλκονι, οι μεγαλες μαυρες κατσαριδες, το Πλειχαους που ειναι απαισια ποζεραδικο αλλα εχει το Dvonn και το Yinsh που μας καψανε με τη Χριστινα, οι χαλια καφεδες πριν δωσουμε Οικολογια, μετρανε τα κρεβατια που ειναι κολλημενα για να σας εχω ολους να κοιμαστε διπλα μου, μετρανε ολα τα ταξι απο το κεντρο στο σπιτι μου, μετρανε οι φωνες οταν ειχε μπαλα στο Καυταντζογλειο, μετρανε τα πορτοκαλι εισητηρια, εχει ενα μεγαλο ειρμο η κατασταση. Μετραει ολη η Θεσσαλονικη που ζει κατω απο τα μπαρακια και τον Πυργο και τους ωραιους ανθρωπους, να σε παιρνει ο υπνος στη συνελευση στην Α21 και να ξυπνας στο Λουκι Λουκ με τον Αλεξη να σβουριζεται με Killers. Τα μωρα βατραχακια που πιανεις το βραδυ στο αεροδρομιο και η Στεφι που μιλαει στο κινητο της. Αλε αρσλοχε ζιντ γλαιχ και I dont think you truuuust in myyyyy self righteous suiciiiiide. Α ρε κλαμα που ριχνεις οταν φευγεις απο τη Θεσσαλονικη.

5 comments:

Anonymous said...

και το βαθυ πορτοκαλι σου μεσοφορι.

σε ψαχνω στα ιντερνετ.
στα εμ-εσ-εν.
ειμαι αχρηστος?
λεω, εγω τωρα.
κανε μου σινιάλο που έλεγε και ο Μητσαρας ο Κοντολάζος, άλλωστε αυτός έχει πάρει και ένα βραβείο στο φεστιβάλ θεσσαλονίκης, εγω τι έχω πάρει; ενα προφίσενσι και αυτό γιατί στο ιντερβιου μου έπεσε φωτογραφία των sepultura, αν έχεις τον θεό σου, απο όλους τους ανθρώπους του κόσμου.

επισης εχει πει και αυτο:

Στον πυρετό του χωρισμού κυλιέται δακρυσμένος
για μια γυναίκα αμαρτωλή με πόνο φορτωμένος

Δως του μια μπίρα, δως του μια μπίρα
Το παλικάρι στην αγάπη δεν είχε πείρα

Στον πυρετό του χωρισμού βρίζει κι αναστενάζει
Αυτός στις φλόγες καίγεται κι εκείνη δεν τη νοιάζει

Δως του μια μπίρα, δως του μια μπίρα
Το παλικάρι στην αγάπη δεν είχε πείρα

και ακόμη δεν έχει πάρει Nobel.
αλλα αυτοί είμαστε...

The Gardener said...

αι λαβ γιου ρε Μαλκο. ετσι, στα ελληνικα και βρωμικα.

Anonymous said...

Μπαίνω κάθε μέρα για να δω αν έχεις γράψει κάτι καινούργιο. Μην καθυστερείς, η ανάγνωση αποτελεί μία ολιγόλεπτη διαφυγή από την καθημερινότητα, απλα επειδή ταξιδεύει κάποιος με τα κείμενά σου.
Αντε κοριτσάρα...

ένας ανώνυμος δημοσιογράφος από την αχάριστη Θεσσαλονίκη

The Gardener said...

τα σεβη μας, τις ευχαριστιες μας, μεγαλη μας τιμη.
ξεανωνυμιαστειτε, με ανησυχουν οι ξενοι. εγω πιχι ειμαι η Μαριλιζα, εσεις? και ξεκιναει το παρτυ.

Anonymous said...

Γιάννης, Γιαννούκος, Γιάνναρος, ή απλά Johnny. Pick up one. Δεν έχει σημασία, όμως, ο ίδιος άνθρωπος είμαι. Από την άλλη, το δίκιο είναι με το μέρος σου, πρέπει να γνωρίζεις ποιος είναι ο ανώνυμος που κομίζει compliments.
Στο προκείμενο, είμαι στόκος με τα blogs. Δεν ξέρω πως αποκτάς ταυτότητα, αν κι έχω blog (logios)δεν ξέρω πως το ενημερώνω, έχω μείνει με το εισαγωγικό! Τόσο άσχετος, μάλλον θολώνουν τα μάτια μου όταν βάζω τα κλάματα καθώς πάω να μπω, όπως εσύ όταν πρωτοήρθες στη Θεσσαλονίκη, δε θυμάμαι username ή password. Είμαι ένας τυφλός blogger, καλά που υπάρχεις κι εσύ να ΜΕ κάνεις να αναζητώ μια λύση.
Αλλά πάλι, πού είναι το νέο κείμενό σου;