Sunday, April 29, 2007

Παντιερα Κιτρινη, Σινιαλο Του Νερου

δεν προκειται να γραψω στα αγγλικα για τον Καββαδια ομως. μην τα κανουμε Λιβ Γιορ Μιθ Ιν Γκρισ και ολα. τι γινεται με τον Καββαδια. με τον Καββαδια γινεται το εξης. τον εχεις στο κεφαλι σου με εναν αλφα σεβασμο, χωρις ομως να σου λεει και κατι εδω που τα λεμε, με δεδομενο οτι εισαι ενα κοριτσακι 17 χρονων που απλα στουμπωνει το Λυχνο του Αλαδδινου στην ιδια κασετα με το Nothing Else Matters και το It Must Have Been Love. αυτο το κανεις γιατι σου κολλαει στο κεφαλι το στιχουργικο του θεματος και σου φαινεται οτι εκει που λεει "στην αγορα του Αλιτζεριου δεμενη να σε συρω" αναστατωνεσαι, αλλα μαδερφακερ, δεν εχεις ιδεα γιατι συμβαινει αυτο και οι Κατσιμιχες ειναι ηδη λιγο πασε. οποτε τον αφηνεις τον Καββαδια να κοιμαται εκει που κοιμαται και περνανε και 8 χρονια. μετα εισαι 25 χρονων, ειναι 19 φεβρουαριου, παιζεις τετρις και θες κατι να ακουσεις γιατι κανεις εντυπωσιακα καλυτερο σκορ με μουσικη, οπως ξερουν ολοι. εδω ειμαστε.

Γιατι Εβαλα Τα Κλαματα Οταν Ακουσα Το Σταυρο Του Νοτου - Ποιητικη Συλλογη της Μαριας-Ελισαβετ Δερβενη

μου ειναι αδυνατον να παρω στα σοβαρα το Θανο Μικρουτσικο. δεν ειναι επιλογη να τον παρω στα σοβαρα. ειναι ο Θανος Μικρουτσικος, δηλαδη. δεν ειναι μικρο πραγμα να καθεσαι στο σαλονι σου πανω απο το πιανο σου και να ξεζουμιζεσαι για να βρεις σε τι τονο να τραγουδησει ο Κουτρας για τους πεντε κολασμενους του Κολομβου, και να σε παιρνει ο ενας Κατσιμιχας (η ο αλλος, δεν τους εχω τελειως εξακριβωμενους ) χεσμενος στα γελια και να σου λεει "ρε μαλακα Θανο, ο αδερφος σου τραγουδαει το Κουτσουρακι στην Ερτ2". πρεπει να σου σκοτωνει τον ανδρισμο το θεμα. αλλα ο σωστος Μικρουτσικος θριαμβευει στο τελος. χτες το βραδυ ακουσα το Σταυρο του Νοτου πεντεξι φορες. δεν το ειχα ξανακουσει, που να παρει. δεν ηξερα. εχουμε το Μαραμπου στο σπιτι μας, αλλα το προβλημα ειναι οτι εχουμε και μια σειρα απο εγκυκλοπαιδειες με τα μεγαλα μουσεια του κοσμου, και το Πραδο παντα με σοκαρε αρκετα για να το αφησω και να διαβαζω για συφιλιασμενους ναυτες. κατανοητο νομιζω. θυμιζεις καμαρες κλειστες, στερια μυριζεις νομιζω. ηλιθια μικρα Μαριλιζακια.

λοιπον, να μιλησουμε για τους αληθινους πειρατες. οι αληθινοι πειρατες δεν αραζουν στα πλοια κανενα διχρονο για να γυρισουν μετα σπιτι τους και να γινουν σχεδιαστες μοδας. γιε μου που πας; μανα θα παω στα καραβια φαση. το εννοουν οι ανθρωποι. οι αληθινοι πειρατες ξερουν οτι το θεμα δεν ειναι καν η θαλασσα η ιδια, οσο και να τους δαιμονιζει και να τους κανει να περνανε 40 χρονια μεσα σε τανκερς και φορτηγα. εγω πιχι εχω προβλημα με τη θαλασσα. δε μ'αρεσει. αλλα η θαλασσα των πειρατων ειναι αλλο πραγμα. και ο Καββαδιας το ηξερε αυτο, γιαυτο και η θαλασσα του ειναι κακια και μαυρη και τεραστια και η θαλασσα μπαινει και σε ολα τα λιμανια και μεσα στα αμπαρια και στους ασυρματους και στις γυναικες και παντου. το θεμα ειναι μια ζωη που δεν ειναι καθαρη και ησυχη, και ανθρωποι που δε σκεφτηκαν να μεινουν ηρεμοι και καλοι, με τους φιλους τους και τις αρρωστιες τους και τους βλαμμενους φοβους τους. Τη νυχτα οι ναυτες κυνηγανε το φεγγαρι.
Nα, αυτα ζηλευω. αλλα εδω ειναι η δυναμη του Καββαδια. μιλαει σε ολους τους ανθρωπους που περιμενουν να ακουσουν κατι. και χωρις να υποσχεται παραμυθια. οταν περιμενεις να ακουσεις κατι, το θες βρωμικο και αρρωστιαρικο, θες να μπορεσεις να το καταλαβεις και να το δεις μπροστα σου για να ξερεις που πρεπει να πας. οι πειρατες ειναι ετσι, οπως και να το κανουμε. περιμενουν μεχρι να ξυπνησει η θαλασσα, και μετα τερμα, την ακολουθουν που να καει ο κοσμος. γιατι αν αγαπας κατι, το αγαπας και το θες χωρις να εχεις επιλογη, και αν δοκιμασεις να το αφησεις μενεις λυπημενος. σαλταρει ο γλαρος, απλα πραγματα.

και, καταραμενε Καββαδια, πως μιλας για τις γυναικες. χορεψε πανω στο φτερο του καρχαρια, ρε Καββαδια; το φιδι σκιζεται στο βραχο με τη σμερνα; λυπησου μας, εχουμε και καρδιες. βεβαια και ο Καββαδιας αγαπησε. ειχε τη γοργονα του. Γεματη φυκια και ροδανθη, αμφιβια Μοιρα. μεγαλη υποθεση οι γοργονες για τους ναυτικους. μεχρι και στις πλωρες τις ειχανε ξυλινες. τι με κοιτας; θα σου θυμησω εγω που με ειδες, γοργονα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
ζημιες, πολλες ζημιες γινονται εδω μεσα, απο τη νυχτα που θεμελιωναν τις πυραμιδες. εδω κοντα σου, χρονια ασαλευτος να μενω, ως να μου γινεις μοιρα, θανατος και πετρα. τωρα εγω λεω οτι αυτη ειναι η αγαπη. και να σημειωθει οτι εγω δεν ειμαι πειρατης, ειμαι ενας φλωρος που δεν ξεχωριζει τον πισινο του απο τον αγκωνα του. αλλα καταλαβαινω τι λεει ο ανθρωπος. και αγαπαμε πολλα ιδια πραγματα, και καταληγω να αγαπαω τον Καββαδια για ολους τους αστερισμους και τους ζωγραφους του, και ας μην εχω ιδεα τι ειναι τα στραλια. η λαμαρινα, η λαμαρινα ολα τα σβηνει. γεγονος.


προσπαθω να πω οτι ο Καββαδιας ηταν μεγαλος. δε μου βγαινει εξαιρετικα καλα και συγχυζομαι, αλλα το νοημα παραμενει. ειναι παλι αυτο το διαολεμενο πραγμα, αυτοι οι τυποι που μιλανε ετσι, και δε μιλανε στον αερα αλλα στα μεσα των ανθρωπων. και οταν καταφερνεις να ταραξεις ενα μικρο, 50 χρονια μετα που εγραψες το οτιδηποτε, κατι κανεις σωστα, Καββαδια. κατι κανεις πολυ σωστα εκει που καθεσαι και γραφεις με το σκουφι σου, σε οποιο εξωτικο μερος εισαι σημερα το βραδυ. που οκ, μπορει να ειναι και η Θεσσαλονικη, αν σκεφτει κανεις τι ποιημα της εγραψες. ξερεις τι ερχεται. κριμα που πεθανες. σοβαρα. μεγαλο κριμα. αν περνουσα διπλα απο το φορτηγο σου μεσα στο Μπλου Σταρ για καμια Παρο, θα βουτουσα. στο ορκιζομαι. εδω αυτος ο τυπος απο τα βουνα κατεβηκε στα καραβια και σε εψαχνε πεντε χρονια. και τον εκανες και φιλο σου, γιατι -επαναληψη- εισαι μεγαλος, Καββαδια.

1 comment:

Anonymous said...

Γουστάρω το χάσιμο σου. Αυτόν τον ειρμό χωρίς συνέχεια. Θυμίζει κάτι από το σήμερα. Ειδικά όταν αναφέρεσαι στο αιώνιο χτες. Εσύ - θεωρητικά - πρέπει να ξέρεις από κήπους, τι και ποιος ανθίζει σ' αυτούς, τι και ποιος μένει στείρος.
Οσο για τον Καββαδία; Τι να λέμε; Ή μάλλον, από που ν' αρχίσουμε και που να τελειώσουμε;

worthy