Ο Καβαλαρης Των FM Stereo

«Τις νυχτες που φυσαει δεν εχει κουνουπια.» Αυτη ειναι παντα η πρωτη μου καλοκαιρινη σκεψη, εικοσι χρονια τωρα. Μου’ρθε πριν απο μιση ωρα ακριβως που χαζευα το παραθυρο του απεναντι που εχει ενα μυστηριο μικρο κοκκινο φωτακι και μου σκαει καθε βραδυ ενας πασιβοαγκρεσιβ μονολογος για το κατα ποσο ειναι απο το στερεοφωνικο του η κανενα δαιμονισμενο μονοφθαλμο αρκουδακι-αλμπινο. Συμπερασμα. Ακομα και στην Αγγλια φτανει το καλοκαιρι, το οποιο εκει που αραζει γυμνο και μουτρωμενο στο θερμοκηπιο του αναμεσα στις ορχιδεες, μπουκωμενο διοξειδια και αλλες βρωμιες, τη βλεπει σοουγιουθινκγιουκαντανς και προσγειωνεται πανω μας σαν τον πισινο του Μιτς. Κεφακια, μαλακα? Ε ρε Τζον Γκρικ που σου χρειαζεται.

Ναι, το νταλικιερικο ραδιοφωνο. Αρχιζει με τον Ερωτικο βεβαια, τι να λεμε. Γιατι οσα, οσα κιλα ποζερι και να εισαι, οταν σκαει ο τυπος και λεει «...Αλητισσα» και βαραει Φωτια Στα Σαββατοβραδα καπακι, εκει γονατιζεις. Ο Ερωτικος, το αιωνιο ινσαιντ τζοουκ του μπαμπα μου. Μαριλιζα, ενενηντατεσσερα κομμα τι ειναι ο Ερωτικος? Οχτω μπαμπα, οχτω, φτασατε? Ειμαστε στον Τερκενλη, τσουρεκακι? Και τετοια. Ερωτικος οταν ξεπακεταρεις ρουχα, Ερωτικος οταν τακτοποιεις το σπιτι και μαγειρευεις, Ερωτικος με ανοιχτα ολα τα παραθυρα τεντα πανω απο την Ικτινου, να πεφτει απο τον πρωτο οροφο πανω σε τραπεζια με κερακια και βραχιολια κοριτσιων που τραγουδανε Πεγκυ Ζηνα γιατι καποιοι δεν ανεχονται βουρκωμενα ματια και μακρινες διαδρομες. Ερωτικος ξαπλα βραδυ Ιουλιου με παιδικα πυτζαμακια και το γατο να φωσφοριζει κατω απο το κρεβατι. Ερωτικος διπλα στα βαρκακια και Ερωτικος με Μαριλιζα και μπαμπα με μετεωρα πηρουνια και εφημεριδες την ωρα που τελειωνει το τραγουδι. «...Γαμωτο, σε μενα ετυχε η βουβη μοναξια?» και κομματια Μαριλιζα και μπαμπας. Παλια ειχε μεγαλο νοημα ο Ερωτικος, ουτε διαφημισεις ουτε καραγκιοζηδες να μονολογουν για την κινηση. Ετρεχες στον περιφερειακο με κιτρινα φωτα και αυτα τα μουσωνικα ρευματα που σε βαρανε στο αυτοκινητο το καλοκαιρι, τουμπανο απο τρια κιλα γαριδες στην Ωκεανιδα και τραγουδουσες οτι πηγε τεσσερις και σε διωξανε απο το μαγαζι καθοτι μεγαλος αληταμπουρας, και ας μην: α. εισαι ανδρας, β.εχεις πιει ποτε στη ζωη σου, γ. εχεις βρεθει σε μαγαζι απο το οποιο θα σε εδιωχναν μαφιοζοι μπραβοι στις τεσσερις το πρωι. Δεν εχει σημασια καρδια μου, πως να εξηγησω ποσο μηδενικη σημασια εχει να ψιψιριζεις γιατι σου αρεσει οτι σου αρεσει. Μεχρι και οι γαριδες σπαγανε πιατα μεσα στην κοιλια σου γιατι εκεινη τη στιγμη, εκεινη ακριβως τη στιγμη, ειχες κανει κεφαλι και ησουνα κακο παιδι, πως να το κανουμε.

Και ο Ερωτικος δεν ερχεται μονος του, οπως πολυ σωστα σκεφτηκα την πρωτη φορα που με επιασα να ξερω τα λογια στο Ασυγχωρητο Παραστρατημα. Μολις πεσει ο διακοπτης που σε κανει να κοροιδευεις αυτα τα τραγουδια και να σκεφτεσαι οτι ειναι για ενα ματσο τελειωμενους κακομοιρους, μολις δεις ενα νοημα στο να κατεβαζεις στρυχνινες αγκαλια με τη Σακελλαριου και να γιορταζεις τα γενεθλια του θανατου σου, ενταξει, δεν ξανακους Τζειμς με σοβαρη μουρη ρε παιδι μου. Και αυτο ερχεται και δενει φανταστικα με τη φωνη του Κωσταλα που περιγραφει οτι θα ακολουθησει μια συνθεση για τις Νησους Αζορες, και πια ακους ραδιοφωνο σαν τυφλο σαμιαμιδι μεσα στους τοιχους, καθε βραδυ απο τις 9 μεχρι τις 2, χωρις φιλτρο και προτιμηση, με μοναδικη απαιτηση να πιανεις αυτη τη συγκεκριμενη εκπομπη που σου μιλαει σημερα το βραδυ. Μια ειναι το μιξερακι απο Κατσιμιχες και πιτσιρικα Αλεξιου στο Μελωδικο, μετα παιζει μια παρακρουση με το Τριτο Προγραμμα που σε βαζει να ακους ενα τριωρο παλιες αθηναικες κανταδες, μετα μια Ερα Σπορ γιατι παιρνουν τηλεφωνα ολοκληροι ανδρες και μιλανε για μπαλα με ενα παραπονο και μια αφοσιωση που σου σκοτωνει τον ερωτα, μετα ασυρματοι απο ραδιοταξι στη Βουλγαρια. Ο σταθμος του πανεπιστημιου, 1431 ΑΜ χαρντκοριλες με Σιδηροπουλο και Massive Attack, που απο το παρασιτο ακουγεται μεγαλη νταρκιλα και δεν το αλλαζεις. Τα κοριτσια ξενυχτανε με ενα μυστικο-ο-ο-ο, ετσι κανω και γω, μη βγει παραεξω. Και μια που ειπα για κοριτσια.

Το σωστο βραδυνο ραδιοφωνο μιλαει για γυναικες, μιλαει στις γυναικες και ποτε δε γινεται απο γυναικες. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη ηλιθιοτητα απο μια ανυπαρκτη που βαθαινει τη φωνη της και μονολογει για το βαθος και την ειλικρινεια του πονου και της αγαπης. Αν εκανα βραδυνη εκπομπη στο ραδιοφωνο θα ηταν στο Στουντιο 3 και θα ηταν μονο ηπειρωτικα, με διαλειματα για να απαγγελω ακυριλες του Εγγονοπουλου για το σπασιμο. Πρεπει να σεβεσαι τον κοσμο που ακουει ραδιοφωνο το βραδυ. Αυτοι οι ανθρωποι δεν ακουνε κατι οσο πανε στη δουλεια τους πινοντας μοκατσινο απο τα Εβερεστ. Για να ακους Σινδο ΕφΕμ στις πεντε το πρωι κατι εννοεις. Εννοεις οτι η αχαριστη δεν αξιζε τιποτα, οχι τιποτα, Τιποτα δεν αξιζε η αχαριστη, γι’αυτο στην υγεια της. Για αυτους τους ανθρωπους θελω να γραφω, θελω να με διαβαζουν κατεστραμμενοι χοντροι ξημερωματα με φτηνιαρικα Τζονι Ουοκερ και Πειραικη Εκκλησια για να ξελαμπικαρουν. Θελω να τους κανω να γελανε και να βηχουν και να σκεφτονται «κατουρα και λιγο ρε μαγκακι». Δεν υπαρχει χειροτερη καταντια απο το να σε γουσταρουν Κηφισιωτακια με Tods και Μαρουν 5 στο ipod. Απο την αλλη, και αυτα τα σκατουλια ειναι σωστα παιδια μερικες φορες και τα βρισκεις παρκαρισμενα στην Πεντελη να κοιτανε σοβαρα και μουτρωμενα την Αθηνα απο ψηλα αγκαλια με μια κουτα Πρινγκλς. Τι γιορταζεις μικρο? Επετειο χωρισμου, σου λεει το βλαμμενο και θες να κατσεις μαζι του μεχρι να ξημερωσει. Ξημερωνει και ο κοσμος ξαναλλαζει και ερχονται οι ανθρωποι της μερας, με το Νινο και την Αποστολια Ζωη, το Village και το Soho και τον Orange. Εκει ξυπνανε και τα κοριτσια του ραδιοφωνου και αντεχεις να τις ακους να σου λενε μασα μια Orbit και στειλε το μηνυμα σου στο 4400 με τις καλημερες και τις ερωτησεις σου. Αλλα οχι το βραδυ, γιατι τοτε μιλανε οι ανδρες και μιλανε σε αυτες που μενουν και εκεινες ξυπνιες.

-Καλησπερα σας, Στουντιο 3?

-Καλησπερα, ναι, με ποιον μιλαω?

-Εεεεμ, με λενε Μαριλιζα..

-Και απο που μας παιρνεις, Μαριλιζα?

-Απο τη Θεσσαλονικη, εδω στο κεντρο, ηθελα να ζητησω ενα τραγουδι, αλλα δεν ξερω τον τιτλο, ξερω μονο τι λεει στην αρχ...

-Πες μου, πες μου κοπελα μου και θα δουμε αν το ξερουμε.

-Ειναι αυτο που λεει Και ενα βραδυ βγαινει ο Χαρος, παει να βρει βιολια...

-Ελα βρε, ναι το ξερουμε, Ενα Βραδυ Βγαινει Ο Χαρος λεγεται, θα στο ψαξω κοριτσι μου, καληνυχτα σου.

Τρου στορι. Βγαινει ο Χαρος, που ειναι και τεραστιος παλικαρος οπως ξερουν ολοι, και τι κανει ο μεγαλος. Παει να βρει βιολια, και μαζευει κατι λεβεντοπαιδα και τους θυμιζει να ζουν και να διασκεδαζουν τη ζωη τους γιατι την επομενη φορα που θαρθει, δε θα ειναι για κουβεντα. «Για τη φιλη μας τη Μαριλιζα, ξερετε τι εννοει το τραγουδι, οτι φαμε, οτι πιουμε και οτι αρπαξει ο .... μας, γεια σου Μαριλιζα, γεια σε ολους οσους δεν κοιμουνται σημερα το βραδυ» και απο πισω τσιτες τα ηπειρωτικα τυμπανα που σου κανουν το δερμα γυαλοχαρτο απο την ανατριχιλα και καταλαβαινεις οτι φυσικα ο Χαρος οταν θα βγει θα παει να τα ψαξει αυτα τα τυμπανα για να ξυπνησει μεχρι και τους νεκρους ανταρτες πανω στον Αμαραντο. Δεν κοιμασαι το βραδυ στην Ελλαδα, ειναι αμαρτια να κοιμασαι με τετοιο κοσμο εξω. Στην Αγγλια μαλιστα, κοιμησου, κοιμησου με τον Classic FM και τον Ελγκαρ που περναει απο το μαυσωλειο των ντε Γκρει και σου’ρχονται ολοι μαζι σαν αμιλητοι θειοι και γιαγιαδες για να σε κοιμησουν οταν σου λειπουν τα τυμπανα και μουρμουριζεις μονη σου ντουμ ντουμ ντουμ για να παρηγορηθεις.

Φυσικα η επιβεβαιωση αυτης της καταστροφης ειναι η Αριζονα, το υπογειο μπουζουξιδικο στο Λονδινο. Οταν με πας εκει, με δεδομενο οτι το κοντινοτερο που εχω φτασει σε μπουζουκια ειναι η διασκεδουπολη στη Θεσσαλονικη κοντα στο αεροδρομιο, δοκιμαζεις τη μαγκια μου σε επιπεδο Σορμπον ΙΙ. Και με πηγαν εκει, δεν ειναι υποθετικο το σεναριο. Με παππου στη σκηνη να τραγουδαει Αναθεμα σε δε με λυπασαι σε μιξ με Θεε μου τη δευτερη φορα που θαρθω για να ζησω και βαρεμενο βλεμματακι στο ρολοι του. Αλλα εγω εχω μαγευτει και τραγουδαω σαν ηλιθια, με φραντζακι και πουκαμισο με συννεφακια. Τραγουδαω και Πανο Κιαμο γιατι προφανως ασε με μια νυχτα μονο και Βανδη γιατι αν δε μαγαπας θελω να το πεις. Τραγουδαω μαζι με Κυπριους με ισιωμενα μαλλια και ιδρωμενα πουκαμισα και την Ελενη και το Φωτη να σκουντιουνται ψοφιοι στα γελια. Περνανε σερβιτοροι με δισκους με μπριζολιδια και μπουκαλια, περνανε γυναικες με βατες και μικρα τσουλιδια απο ξεχασμενες πενταημερες, αλλα για μενα δε συμβαινει τιποτα απο ολα αυτα γιατι εχω ηρεμησει και τραγουδαω Αγγελε μου με κλειστα ματια και ποτηρακι νερο αγκαλια. Φευγουμε και οδηγουμε μεσα στο Λονδινο αλλα εγω ειμαι σπιτι μου με την Ελπιδα να ντυνεται για να παει στο Goldfish και τη Στεφι να καθεται στο μπαλκονι πριν αρχισει η Γιουροβιζιον, τον καιρο που ακομα αντεχα να διαβαζω Cosmopolitan και να μπουκωνομαι πτι μπερ σοκολατα. Το Λονδινο ακομα γινεται τυφλα και ξερναει στα πεζοδρομια, αλλα ενα μικρο στο πισω καθισμα του βαν του Φωτη ειναι μισοκοιμισμενο μεσα σε μια πανισχυρη μπουζουκενια ευτυχια.

Μετα απο μενα ποιον θα καταστρεψεις, βραδυνο ραδιοφωνο? Αν εσκαγε αυτη τη στιγμη το εξωγηινο τρακερακι και αρχιζε να μετραει καμμενο κοσμο θα μετραγε μια Μαριλιζα, μερικες παρατημενες σαρανταρες και καμια χιλιαρα κουστουματους Δαπιτες να ακουνε το ιδιο πραγμα και να μενουν να κοιτανε χαζεμενοι τον τοιχο/τα ποδια τους/το αμπραγιαζ λες και ο Μακροπουλος εχει να μοιραστει καποια υπογεια μασωνικη αληθεια που θα τους ησυχασει τα μεσα τους? Δε σε χαλασε, τα μαθαμε και τα ανωτεριλικια των κουλ ανθρωπων, εγω θα φωναζω σπιτι μου τους μπαναλ και τους βλακες γιατι γελαμε και κλαιμε με τις ιδιες μαλακιες, και οταν γελαμε ρε φιλε,οταν γελαμε με παντοφλες και απλυτα κοντομανικα το βουλωνει και το ραδιοφωνο και αρχιζουν γελια μεσα στα ηχεια και σε ολες τις κεραιες απο την Κρητη μεχρι τα Σκοπια. Μεχρι και οι νυχτερινες γυναικες γελανε, μεχρι και οι κακομοιρηδες που στελνουν μηνυματα απο τη Νεα Μακρη για να πουν οτι η Ντινα ειναι ο ερωτας της ζωης τους και ας τους κερατωσε με τον κολλητο τους. Δεν πιστευα καν οτι υπαρχουν ακομα Ντινες στην Ελλαδα δηλαδη. «Σοβαρα μιλας?» μουτρωνει ο Σφακιανακης, «Ειναι επειδη περπατατε παραλληλα μαλλον». Αυτα ειναι. Αυτο μου κανεις οταν ακουω το Αρχιπελαγος και μενω σαν επιληπτικο φαντασμα με αφρους στο στομα και την οδοντοβουρτσα μου να σταζει στο χαλι.

«Καθε τραγουδι που παιχτηκε αποψε, οπως και καθε βραδυ, παιχτηκε για σενα». Προφανως ρε Πετρο Μωρακη, προφανως για μενα το βαλες, τι διαολο ειναι δυνατον να νομιζες.