Tuesday, June 19, 2007

Ο Καβαλαρης Των FM Stereo

«Τις νυχτες που φυσαει δεν εχει κουνουπια.» Αυτη ειναι παντα η πρωτη μου καλοκαιρινη σκεψη, εικοσι χρονια τωρα. Μου’ρθε πριν απο μιση ωρα ακριβως που χαζευα το παραθυρο του απεναντι που εχει ενα μυστηριο μικρο κοκκινο φωτακι και μου σκαει καθε βραδυ ενας πασιβοαγκρεσιβ μονολογος για το κατα ποσο ειναι απο το στερεοφωνικο του η κανενα δαιμονισμενο μονοφθαλμο αρκουδακι-αλμπινο. Συμπερασμα. Ακομα και στην Αγγλια φτανει το καλοκαιρι, το οποιο εκει που αραζει γυμνο και μουτρωμενο στο θερμοκηπιο του αναμεσα στις ορχιδεες, μπουκωμενο διοξειδια και αλλες βρωμιες, τη βλεπει σοουγιουθινκγιουκαντανς και προσγειωνεται πανω μας σαν τον πισινο του Μιτς. Κεφακια, μαλακα? Ε ρε Τζον Γκρικ που σου χρειαζεται.

Ναι, το νταλικιερικο ραδιοφωνο. Αρχιζει με τον Ερωτικο βεβαια, τι να λεμε. Γιατι οσα, οσα κιλα ποζερι και να εισαι, οταν σκαει ο τυπος και λεει «...Αλητισσα» και βαραει Φωτια Στα Σαββατοβραδα καπακι, εκει γονατιζεις. Ο Ερωτικος, το αιωνιο ινσαιντ τζοουκ του μπαμπα μου. Μαριλιζα, ενενηντατεσσερα κομμα τι ειναι ο Ερωτικος? Οχτω μπαμπα, οχτω, φτασατε? Ειμαστε στον Τερκενλη, τσουρεκακι? Και τετοια. Ερωτικος οταν ξεπακεταρεις ρουχα, Ερωτικος οταν τακτοποιεις το σπιτι και μαγειρευεις, Ερωτικος με ανοιχτα ολα τα παραθυρα τεντα πανω απο την Ικτινου, να πεφτει απο τον πρωτο οροφο πανω σε τραπεζια με κερακια και βραχιολια κοριτσιων που τραγουδανε Πεγκυ Ζηνα γιατι καποιοι δεν ανεχονται βουρκωμενα ματια και μακρινες διαδρομες. Ερωτικος ξαπλα βραδυ Ιουλιου με παιδικα πυτζαμακια και το γατο να φωσφοριζει κατω απο το κρεβατι. Ερωτικος διπλα στα βαρκακια και Ερωτικος με Μαριλιζα και μπαμπα με μετεωρα πηρουνια και εφημεριδες την ωρα που τελειωνει το τραγουδι. «...Γαμωτο, σε μενα ετυχε η βουβη μοναξια?» και κομματια Μαριλιζα και μπαμπας. Παλια ειχε μεγαλο νοημα ο Ερωτικος, ουτε διαφημισεις ουτε καραγκιοζηδες να μονολογουν για την κινηση. Ετρεχες στον περιφερειακο με κιτρινα φωτα και αυτα τα μουσωνικα ρευματα που σε βαρανε στο αυτοκινητο το καλοκαιρι, τουμπανο απο τρια κιλα γαριδες στην Ωκεανιδα και τραγουδουσες οτι πηγε τεσσερις και σε διωξανε απο το μαγαζι καθοτι μεγαλος αληταμπουρας, και ας μην: α. εισαι ανδρας, β.εχεις πιει ποτε στη ζωη σου, γ. εχεις βρεθει σε μαγαζι απο το οποιο θα σε εδιωχναν μαφιοζοι μπραβοι στις τεσσερις το πρωι. Δεν εχει σημασια καρδια μου, πως να εξηγησω ποσο μηδενικη σημασια εχει να ψιψιριζεις γιατι σου αρεσει οτι σου αρεσει. Μεχρι και οι γαριδες σπαγανε πιατα μεσα στην κοιλια σου γιατι εκεινη τη στιγμη, εκεινη ακριβως τη στιγμη, ειχες κανει κεφαλι και ησουνα κακο παιδι, πως να το κανουμε.

Και ο Ερωτικος δεν ερχεται μονος του, οπως πολυ σωστα σκεφτηκα την πρωτη φορα που με επιασα να ξερω τα λογια στο Ασυγχωρητο Παραστρατημα. Μολις πεσει ο διακοπτης που σε κανει να κοροιδευεις αυτα τα τραγουδια και να σκεφτεσαι οτι ειναι για ενα ματσο τελειωμενους κακομοιρους, μολις δεις ενα νοημα στο να κατεβαζεις στρυχνινες αγκαλια με τη Σακελλαριου και να γιορταζεις τα γενεθλια του θανατου σου, ενταξει, δεν ξανακους Τζειμς με σοβαρη μουρη ρε παιδι μου. Και αυτο ερχεται και δενει φανταστικα με τη φωνη του Κωσταλα που περιγραφει οτι θα ακολουθησει μια συνθεση για τις Νησους Αζορες, και πια ακους ραδιοφωνο σαν τυφλο σαμιαμιδι μεσα στους τοιχους, καθε βραδυ απο τις 9 μεχρι τις 2, χωρις φιλτρο και προτιμηση, με μοναδικη απαιτηση να πιανεις αυτη τη συγκεκριμενη εκπομπη που σου μιλαει σημερα το βραδυ. Μια ειναι το μιξερακι απο Κατσιμιχες και πιτσιρικα Αλεξιου στο Μελωδικο, μετα παιζει μια παρακρουση με το Τριτο Προγραμμα που σε βαζει να ακους ενα τριωρο παλιες αθηναικες κανταδες, μετα μια Ερα Σπορ γιατι παιρνουν τηλεφωνα ολοκληροι ανδρες και μιλανε για μπαλα με ενα παραπονο και μια αφοσιωση που σου σκοτωνει τον ερωτα, μετα ασυρματοι απο ραδιοταξι στη Βουλγαρια. Ο σταθμος του πανεπιστημιου, 1431 ΑΜ χαρντκοριλες με Σιδηροπουλο και Massive Attack, που απο το παρασιτο ακουγεται μεγαλη νταρκιλα και δεν το αλλαζεις. Τα κοριτσια ξενυχτανε με ενα μυστικο-ο-ο-ο, ετσι κανω και γω, μη βγει παραεξω. Και μια που ειπα για κοριτσια.

Το σωστο βραδυνο ραδιοφωνο μιλαει για γυναικες, μιλαει στις γυναικες και ποτε δε γινεται απο γυναικες. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη ηλιθιοτητα απο μια ανυπαρκτη που βαθαινει τη φωνη της και μονολογει για το βαθος και την ειλικρινεια του πονου και της αγαπης. Αν εκανα βραδυνη εκπομπη στο ραδιοφωνο θα ηταν στο Στουντιο 3 και θα ηταν μονο ηπειρωτικα, με διαλειματα για να απαγγελω ακυριλες του Εγγονοπουλου για το σπασιμο. Πρεπει να σεβεσαι τον κοσμο που ακουει ραδιοφωνο το βραδυ. Αυτοι οι ανθρωποι δεν ακουνε κατι οσο πανε στη δουλεια τους πινοντας μοκατσινο απο τα Εβερεστ. Για να ακους Σινδο ΕφΕμ στις πεντε το πρωι κατι εννοεις. Εννοεις οτι η αχαριστη δεν αξιζε τιποτα, οχι τιποτα, Τιποτα δεν αξιζε η αχαριστη, γι’αυτο στην υγεια της. Για αυτους τους ανθρωπους θελω να γραφω, θελω να με διαβαζουν κατεστραμμενοι χοντροι ξημερωματα με φτηνιαρικα Τζονι Ουοκερ και Πειραικη Εκκλησια για να ξελαμπικαρουν. Θελω να τους κανω να γελανε και να βηχουν και να σκεφτονται «κατουρα και λιγο ρε μαγκακι». Δεν υπαρχει χειροτερη καταντια απο το να σε γουσταρουν Κηφισιωτακια με Tods και Μαρουν 5 στο ipod. Απο την αλλη, και αυτα τα σκατουλια ειναι σωστα παιδια μερικες φορες και τα βρισκεις παρκαρισμενα στην Πεντελη να κοιτανε σοβαρα και μουτρωμενα την Αθηνα απο ψηλα αγκαλια με μια κουτα Πρινγκλς. Τι γιορταζεις μικρο? Επετειο χωρισμου, σου λεει το βλαμμενο και θες να κατσεις μαζι του μεχρι να ξημερωσει. Ξημερωνει και ο κοσμος ξαναλλαζει και ερχονται οι ανθρωποι της μερας, με το Νινο και την Αποστολια Ζωη, το Village και το Soho και τον Orange. Εκει ξυπνανε και τα κοριτσια του ραδιοφωνου και αντεχεις να τις ακους να σου λενε μασα μια Orbit και στειλε το μηνυμα σου στο 4400 με τις καλημερες και τις ερωτησεις σου. Αλλα οχι το βραδυ, γιατι τοτε μιλανε οι ανδρες και μιλανε σε αυτες που μενουν και εκεινες ξυπνιες.

-Καλησπερα σας, Στουντιο 3?

-Καλησπερα, ναι, με ποιον μιλαω?

-Εεεεμ, με λενε Μαριλιζα..

-Και απο που μας παιρνεις, Μαριλιζα?

-Απο τη Θεσσαλονικη, εδω στο κεντρο, ηθελα να ζητησω ενα τραγουδι, αλλα δεν ξερω τον τιτλο, ξερω μονο τι λεει στην αρχ...

-Πες μου, πες μου κοπελα μου και θα δουμε αν το ξερουμε.

-Ειναι αυτο που λεει Και ενα βραδυ βγαινει ο Χαρος, παει να βρει βιολια...

-Ελα βρε, ναι το ξερουμε, Ενα Βραδυ Βγαινει Ο Χαρος λεγεται, θα στο ψαξω κοριτσι μου, καληνυχτα σου.

Τρου στορι. Βγαινει ο Χαρος, που ειναι και τεραστιος παλικαρος οπως ξερουν ολοι, και τι κανει ο μεγαλος. Παει να βρει βιολια, και μαζευει κατι λεβεντοπαιδα και τους θυμιζει να ζουν και να διασκεδαζουν τη ζωη τους γιατι την επομενη φορα που θαρθει, δε θα ειναι για κουβεντα. «Για τη φιλη μας τη Μαριλιζα, ξερετε τι εννοει το τραγουδι, οτι φαμε, οτι πιουμε και οτι αρπαξει ο .... μας, γεια σου Μαριλιζα, γεια σε ολους οσους δεν κοιμουνται σημερα το βραδυ» και απο πισω τσιτες τα ηπειρωτικα τυμπανα που σου κανουν το δερμα γυαλοχαρτο απο την ανατριχιλα και καταλαβαινεις οτι φυσικα ο Χαρος οταν θα βγει θα παει να τα ψαξει αυτα τα τυμπανα για να ξυπνησει μεχρι και τους νεκρους ανταρτες πανω στον Αμαραντο. Δεν κοιμασαι το βραδυ στην Ελλαδα, ειναι αμαρτια να κοιμασαι με τετοιο κοσμο εξω. Στην Αγγλια μαλιστα, κοιμησου, κοιμησου με τον Classic FM και τον Ελγκαρ που περναει απο το μαυσωλειο των ντε Γκρει και σου’ρχονται ολοι μαζι σαν αμιλητοι θειοι και γιαγιαδες για να σε κοιμησουν οταν σου λειπουν τα τυμπανα και μουρμουριζεις μονη σου ντουμ ντουμ ντουμ για να παρηγορηθεις.

Φυσικα η επιβεβαιωση αυτης της καταστροφης ειναι η Αριζονα, το υπογειο μπουζουξιδικο στο Λονδινο. Οταν με πας εκει, με δεδομενο οτι το κοντινοτερο που εχω φτασει σε μπουζουκια ειναι η διασκεδουπολη στη Θεσσαλονικη κοντα στο αεροδρομιο, δοκιμαζεις τη μαγκια μου σε επιπεδο Σορμπον ΙΙ. Και με πηγαν εκει, δεν ειναι υποθετικο το σεναριο. Με παππου στη σκηνη να τραγουδαει Αναθεμα σε δε με λυπασαι σε μιξ με Θεε μου τη δευτερη φορα που θαρθω για να ζησω και βαρεμενο βλεμματακι στο ρολοι του. Αλλα εγω εχω μαγευτει και τραγουδαω σαν ηλιθια, με φραντζακι και πουκαμισο με συννεφακια. Τραγουδαω και Πανο Κιαμο γιατι προφανως ασε με μια νυχτα μονο και Βανδη γιατι αν δε μαγαπας θελω να το πεις. Τραγουδαω μαζι με Κυπριους με ισιωμενα μαλλια και ιδρωμενα πουκαμισα και την Ελενη και το Φωτη να σκουντιουνται ψοφιοι στα γελια. Περνανε σερβιτοροι με δισκους με μπριζολιδια και μπουκαλια, περνανε γυναικες με βατες και μικρα τσουλιδια απο ξεχασμενες πενταημερες, αλλα για μενα δε συμβαινει τιποτα απο ολα αυτα γιατι εχω ηρεμησει και τραγουδαω Αγγελε μου με κλειστα ματια και ποτηρακι νερο αγκαλια. Φευγουμε και οδηγουμε μεσα στο Λονδινο αλλα εγω ειμαι σπιτι μου με την Ελπιδα να ντυνεται για να παει στο Goldfish και τη Στεφι να καθεται στο μπαλκονι πριν αρχισει η Γιουροβιζιον, τον καιρο που ακομα αντεχα να διαβαζω Cosmopolitan και να μπουκωνομαι πτι μπερ σοκολατα. Το Λονδινο ακομα γινεται τυφλα και ξερναει στα πεζοδρομια, αλλα ενα μικρο στο πισω καθισμα του βαν του Φωτη ειναι μισοκοιμισμενο μεσα σε μια πανισχυρη μπουζουκενια ευτυχια.

Μετα απο μενα ποιον θα καταστρεψεις, βραδυνο ραδιοφωνο? Αν εσκαγε αυτη τη στιγμη το εξωγηινο τρακερακι και αρχιζε να μετραει καμμενο κοσμο θα μετραγε μια Μαριλιζα, μερικες παρατημενες σαρανταρες και καμια χιλιαρα κουστουματους Δαπιτες να ακουνε το ιδιο πραγμα και να μενουν να κοιτανε χαζεμενοι τον τοιχο/τα ποδια τους/το αμπραγιαζ λες και ο Μακροπουλος εχει να μοιραστει καποια υπογεια μασωνικη αληθεια που θα τους ησυχασει τα μεσα τους? Δε σε χαλασε, τα μαθαμε και τα ανωτεριλικια των κουλ ανθρωπων, εγω θα φωναζω σπιτι μου τους μπαναλ και τους βλακες γιατι γελαμε και κλαιμε με τις ιδιες μαλακιες, και οταν γελαμε ρε φιλε,οταν γελαμε με παντοφλες και απλυτα κοντομανικα το βουλωνει και το ραδιοφωνο και αρχιζουν γελια μεσα στα ηχεια και σε ολες τις κεραιες απο την Κρητη μεχρι τα Σκοπια. Μεχρι και οι νυχτερινες γυναικες γελανε, μεχρι και οι κακομοιρηδες που στελνουν μηνυματα απο τη Νεα Μακρη για να πουν οτι η Ντινα ειναι ο ερωτας της ζωης τους και ας τους κερατωσε με τον κολλητο τους. Δεν πιστευα καν οτι υπαρχουν ακομα Ντινες στην Ελλαδα δηλαδη. «Σοβαρα μιλας?» μουτρωνει ο Σφακιανακης, «Ειναι επειδη περπατατε παραλληλα μαλλον». Αυτα ειναι. Αυτο μου κανεις οταν ακουω το Αρχιπελαγος και μενω σαν επιληπτικο φαντασμα με αφρους στο στομα και την οδοντοβουρτσα μου να σταζει στο χαλι.

«Καθε τραγουδι που παιχτηκε αποψε, οπως και καθε βραδυ, παιχτηκε για σενα». Προφανως ρε Πετρο Μωρακη, προφανως για μενα το βαλες, τι διαολο ειναι δυνατον να νομιζες.

Friday, June 01, 2007

Στην Υγεια Της Αχαριστης

Μια ειναι η Θεσσαλονικη. Ειναι μια και ειναι η δικη μου Θεσσαλονικη, οχι αυτη που λενε ολοι με τα μπαρακια και τον Πυργο και τους ωραιους ανθρωπους και σκατουλες. Δεν εχω ξαναπει τιποτα για τη Θεσσαλονικη, περιμενα να με πιασει στην ωρα του το πεθυμισμα. Η μαμα μας μας ελεγε το εξης καθε φορα που ειμασταν στο καραβι για τη Λημνο: στη Λημνο κλαις δυο φορες, μια φορα οταν φτανεις και μια οταν φευγεις. Αυτο εχει το πραγματικο του νοημα μονο στη Θεσσαλονικη. Εκει και αν κλαις οταν φτανεις.

Στη Θεσσαλονικη εφτασα πρωτη επισημη φορα οταν πηγα με τη μαμα μου για να γραφτω στο ΤΕΙ Ιατρικων Εργαστηριων που περασα στην αρχη. Μειναμε τρεις μερες και ολο εβρεχε. Μεχρι και μεσα στο δωματιο του ξενοδοχειου μου φαινοταν οτι εβρεχε. Καταθλιψη και καταθλιψη. Αυτο ειναι το χρωμα της αχαριστιας σου. Το ΤΕΙ ειχε το μαυρο του το χαλι και ειδα τη ζωη μου εκει και σφιχτηκε η καρδια μου. Γυρισαμε στην Αθηνα και ορκιστηκα να μην ξαναπατησω στο ΤΕΙ. Αυτο σκεφτομουν οταν εδινα Φυσικη για τελευταια φορα. Και επιασε. Η επομενη φορα που ειδα τη Θεσσαλονικη ηταν μεσα απο το αμαξι ενω ο μπαμπας μου και η μαμα μου επαιρναν εφημεριδες για να ψαξουμε για σπιτι. Μαμα, δε μ’αρεσει εδω, δεν εχει ουτε καλοριφερ. Την ωρα που βραδυαζε βρηκαμε το πρωτο μου σπιτι. Και παλι η μαμα. Παντα η μαμα. Μας θυμαμαι να συναρμολογουμε τα κρεβατια και να κοιταζω απο το παραθυρο. Επ, μη φευγετε μεγαλοι, δεν το ειχα σχεδιασει αυτο το σημειο. Δε θα φοβηθω ομως. Θα κατσω στο πατωμα του σπιτιου μου και θα βαζω μπλουτακ στις γωνιες απο τις αφισες μου. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΟΒΑΡΑ, κλειδια και απ’ολα. Και ας μην ειχα γνωρισει ακομα το Φωτη, αυτο θα γινοταν μισο χρονο μετα. Μαριλιζακι καθισμενο σε ενα σωρο απο μαχαιροπηρουνα και βιβλια, και μια Βιολογια που για πρωτη φορα ηταν εκει μαζι του, σκατα στα μουτρα εκεινου του τυπου στο Κολεγιο που μου ειπε να κανω ιδιαιτερα και να τρεξω στην Αγγλια. Την πρωτη μερα που ειχα μαθημα ξυπνησα πεντεμισι το πρωι. Πεντεμισι. Πηγα περπατωντας απο τις Σαραντα Εκκλησιες στο Βιολογικο εξι το πρωι. Η επομενη φορα που θα το εκανα αυτο θα ηταν δυο χρονια μετα με τη Στεφι, και θα ηταν επειδη πηγαιναμε ξημερωματα στο Μπερλιν. Περπατουσα μπροστα απο τη βιβλιοθηκη και ακομα δεν ειχε καλα καλα ξημερωσει, τετοια κατασταση. Εφτασα στο Βιολογικο και δυο καθαριστριες που ηταν εκει με δειχνανε και γελουσαν. Πρωτακι ο ψηλος. Και τελικα ουτε ειχε μαθημα ο ψηλος, τιμημενο Αριστοτελειο. Ακομα γελαει με αυτο ο μπαμπας μου. Γελαει με καλο τροπο, α το Μαριλιζακι, λεει.

Ετσι ξεκινησε το πρωτο ετος, και εσκισε, ενταξει. Δεν υπηρξε ουτε μιση μερα που να σκεφτηκα να τα παρατησω. Και το θελατε, βρωμογεροι της Μορφολογιας. Ασπονδυλα (που στην πρωτη παραδοση απλα μπαινει μεσα μια μικροσκοπικη γυναικα και αρχιζει να γεμιζει δυο πινακες ονοματολογια και μας εφυγε η μαγκια), Μαθηματικα, Φυσικη (που με εκανε ρεζιλι ο τυπος μπροστα σε ολους γιατι νομιζε οτι τον κοροιδευα οταν ρωτουσα πραγματα), Ανοργανες και Οργανικες, της τρελης. Εισαγωγη στη Βιολογια. Μια σταση εδω για να πω για το Σκουρα. Ερωτας. 4 χρονια πρωτη σειρα στα αμφιθεατρα για παρτη σου, ρε Σκουρα. Γιγαντιος καθηγητης. Σκαγαμε μενταλ χαιφαιβακια πανω απο ενα ματσο τετραδια ηλιθιων που ηδη πηγαδοποιοντουσαν για να μη φοβουνται. Ο Σκουρας μου πιασε τον ωμο μετα απο ενα μαθημα και μου ειπε «Μπραβο, Καλη Δουλεια». Μου καψε την ψυχη αυτο, απο κει και περα θα διαβαζα και Βιοχημεια για χαρη του. Σε καθε ετος που εμφανιζοταν μαθημα του Σκουρα (νειμλι Εξελιξη και Ειδικα Θεματα Γενετικης στο τελευταιο) μου σκαγε τετοια υπερεκκριση αδρεναλινης που επρεπε να πηγαινω και στις παραδοσεις της Κλιματολογιας για να ηρεμω. Τι ειχε ο Σκουρας. Δεν εχω ιδεα. Απλα μου βιδωθηκε ως μεγιστη προσωπικοτητα. Μπαινει μεσα και λεει «ΒΙΟΛΟΓΟΙ, ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΤΕ» με εναν τελειως οου καπτεν μαι καπτεν τροπο. Ελεγε και το αλλο μεγαλο «ΓΕΝΟΤΥΠΟΣ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΦΑΙΝΟΤΥΠΟΣ» που ειναι το πιο παλιομοδιτικο και μαζι γονατοκοφτικο αξιωμα στη Βιολογια. Ναι, ο Σκουρας. Ο Σκουρας και ο Αμπατζοπουλος, παλι της Εξελιξης ο Αμπατζοπουλος. Αυτοι οι δυο με σκοτωναν. Αυτοι και τα εργαστηρια, τι μερος το εργαστηριο. Οταν εισαι μικρο λες και λες ποσο θες να γινεις βιολογος και παιζεις με το μικροσκοπιακι κουλουπου, αλλα ειναι το αληθινο εργαστηριο που σε δενει η σε στελνει σπιτι σου. Και τα εργαστηρια στο Αριστοτελειο ειναι χαρντκοριλα. Απο τα υπογεια της Φυσικης μεχρι τα εξαωρα στη Βιολογια Κυτταρου. Ρε, δε με νοιαζει αν ειμαστε εξηντα ατομα γυρω απο ενα βαζο με φορμολιασμενα φιδια. Εδω ειμαι. Εδω ειμαι και εδω ειναι και η Στεφι, οπως φαινεται στο δευτερο εξαμηνο, πανω απο το νοτοριους ροζ σκυλοψαρο.

Η Στεφι εμφανιζεται και τραβιομαστε η μια καταπανω στην αλλη σαν σταγονες υδραργυρου. Γινομαστε το φονικο ζευγος ανατομων και στα χερια μας γδυνονται απο τα δερματα τους το σκυλοψαρο, το περιστερι, ο βατραχος και ο κιτρινος φοσφωριζε αρουραιος. Καναμε και φασαρια οταν στο περιστερι παρτ ΙΙ μας εδωσαν αλλουνου πτωμα και οχι το δικο μας που ηταν τοσο φανταστικα ανοιγμενο που θα εκανε το Γκρει να κλαψει μαυρο δακρυ. Η Στεφι ειναι ο αγαπημενος μου ανθρωπος απο τη Θεσσαλονικη σταθερα εδω και εξι χρονια. Η Στεφι ειναι Πρινγκλς, Μαρς, τσιγαρα, βραβεια Αριων, πυτζαμοπαρτυ, αποτριχωσεις, κλαματα, μανικιουρ, σημειωσεις, Διαχρονικο πισω απο τη Ροτοντα, γελια σε βαθμο κακουργηματος, αλλα στην κορυφη της λιστας, η Στεφι ειναι Ναυαρινου. Ολο. Το. Καταραμενο. Καλοκαιρι. Ειναι εκει που εισαι τοσο δεμενος με καποιον που φτανετε να ξεχνατε το κοριτσιασμενο συνορο της φιλιας που λεει οτι αγαπιεστε μεχρι, τελεια. Η Στεφι μου εμαθε οτι απο την προταση λειπει το «μεχρι». Η Στεφι με προστατεψε απο τοσες βρωμιες που δε συμμαζευεται. Και ηταν μαζι μου καθε φορα, ειμασταν σα γειτονικοι μικροσωληνισκοι που δεν πολυμεριζονται, λεμε. Αλλος ερωτας εκει. Στεφι και Θεσσαλονικη ειναι η ιδια γυναικα, και ξερω οτι αυτο θα μου κολλαει ολο και πιο πολυ οσο περνανε τα χρονια. Στεφι με αυστηρη μουρη οταν σου λεω για τα αγορια που ποθω κολασμενα. Queen of crap, man, queen of crap. Μονο το Φωτη αγαπησες, ενταξει αυτο ειναι φακτ. Στεφακι κλαμενο για το κωλοπαιδο. Στεφι που γελας σαν τιρκουαζ τσουρεκι. Στεφουλι μοιραια γυναικα στο καραβομπαρ. Στεφες μπουκωμενες με κρεπες απο τους Βαλεντινους. Μου το κολλησες και τους λεω και εγω ολους ετσι. Τρεις μεγαλες φιλες ειχα στη ζωη μου και μου φαινεται οτι εσυ θα εισαι η τελευταια. Μαι, μαι, μαι Σαρονα. Οσο σε γραφω εδω μεσα, τοσο μου ξαναρχεσαι και σε βλεπω να κανεις αερα με τα θεματα της Φυσιολογιας. «Στεφ, σε παρακαλω, σε παρακαλω, μη φευγεις δε θελω να μεινω μονη μου με το Βαγγελη/τον Αλκη/το Γερασιμο, ΣΤΕΦΙ ΕΛΑ, γιγαντια σαντουιτς απο το Εβερεστ και μεσονυκτια χαμπουργκερακια απο το Κορνερ. ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΠΙΤΣΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟ ΜΑΣ. Το βραδυ που εκανες μπανιο και μπηκε ο τυπος στο δωματιο μου απο το μπαλκονι. Γελαω τοσο πολυ αυτη τη στιγμη που ποναει η πλατη μου. Ενα πραγμα πες μου Στεφανια, Εχεις Ορεξη Και Διαθεση Να Μιλησουμε? Η εισαι το μαδερφακιν αι? Πω ρε φιλε, πρεπει να σου στειλω μηνυμα αυτη τη στιγμη. Να σου πω στο ασχετο ποσο αδερφιστικα ευτυχισμενη ημουν το βραδυ που παιζατε βιτσιες με το Φωτη το μεγαλο με τα κλαδια κατω απο το μπαλκονι μου, να σου πω να διαβασεις αυτο το ποστακι για να θυμηθεις τα ειτιζ μπλοντ σκουλγκερλζ. Παμε να τους πουμε κι αλλα για τη σωστη Θεσσαλονικη, οχι αυτη που ξερουν ολοι.

Οι Φωτηδες. Πρωτα γνωρισαμε το Φωτη το μεγαλο στην εκδρομη των Ασπονδυλων, με γαλοτσες-ζαρτιερες να ψαρευει προνυμφες για να μελετησουν τα μικρα. Παλι η Στεφι το σωσε το ζητημα και καταληξαμε ενα παρεακι τελειως εξωγηινο, με το Φωτη, το Μαρκο και το Λιλακο, η μοναδικη φορα στη ζωη μου που ημουν σε παρεα. Η περηφανια που καναμε το Φωτη να κατσει σε σκαλια στη Ναυαρινου. Το Μιστραλ. Μαθηματικα μοντελα στη Βιολογια. Η διασκεδουπολη και το Οπελ Τιγκρα, που το οδηγησα ακριβως πεντεμισι λεπτα. «Ε καλα, παμε για ενα αφεψημα». Η Στεφι ειχε αδυναμια στο Μαρκο και εγω στο Φωτη. Αναμενομενο, ο Φωτης ηταν το υπερτατο στραβωμενα τελειο προσωπο στην πλοκη. Madrugada σε ενα μεγαλο ποτηρι μαζι με Αμιτα μοσιον και Aqua. Γιουπι, φωτακια! «Ε ρε Μαριλιζα, μεχρι την Περαια επρεπε να σε παμε για να σε φιλησουμε» αλλα ειμασταν απο την αρχη για να ειμαστε κατι διαφορετικο μεταξυ μας. Θελω να σε ξερω για παντα εσενα, εισαι μαζι με το Στελιο στο μικρο μου μολυβακι. Γι’αυτο χαιρομαι τοσο πολυ που ακομα εισαι εδω γυρω. Να μεινεις εδω, το λεει και ο Μιχαλης, που ακομα να καταλαβω ποιος απο τους δυο μας τον ακουει πιο παθιασμενα. «Πως το γραφες αυτο στο μεγαλο ποστερ-δοκιμασια για τον ανδρα της ζωης σου? Δις ιζ δε μπραιτ αμφεταμιν σκαι» «ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΒΡΕ ΒΛΑΚΑ» «που και που σε θυμαμαιιιι», καταλαβα.

Και ο Φωτης ο μικρος, γιατι ηταν στην ηλικια μου και οχι σαν και σενα, παππου, χα. Πως να πω για σενα τωρα. Αυτο εξηγησε μου. Θα πω για σενα με τη φωνη του Μπιμκα. «Γνωρισα το Φωτη μολις με βρηκε η Μαριλιζα. Μου φερε και φιλαρακι τη Σουκι, αλλα η Μαριλιζα το κωλοπαιδο τον εβαλε να την παει πισω. Ο Φωτης και η Μαριλιζα πηγαινοερχοντουσαν κρυφα Θεσσαλονικη-Αθηνα και ο Φωτης ειχε ενα κοκκινο αμαξακι σε μεγεθος μεγαλου ντονατ. Φορουσε μια γκριζα μπλουζα που εγραφε Nantucket πανω και τραγουδουσε το τραγουδι των μπαλοζωων. Εγραφε απειρα γραμματα που η Μαριλιζα τα φυλαγε στο συρταρι της ολα μαζι μπαλακι απο ροζ χαρτι. Της κολλησε να τρωει πεννες πλακωμενες στην κετσαπ και βγαζανε φωτογραφιες στα γκουντιζ που η Μαριλιζα ειναι σε ολες ντυμενη σαν τσουλιστικο ουρανιο τοξο. Πηγαιναν βολτες μεχρι τη Σπηλιαδα οσο ηταν ακομα παρκαρισμενη στο λιμανι και ο Φωτης εβγαλε για χαρη της μεγαλες φωτογραφιες τη σκαλιτσα και ολη την πρυμνη της Σπηλιαδας και τις εκανε ενα μεγαλο παζλ που κολλησαν στον τοιχο. Ειδαν μαζι το Ring και η Μαριλιζα του κρατησε ιστορικα μουτρα οταν εφυγε για την Αθηνα, γιατι ακομα ηταν καταφοβισμενη απο την ταινια. Ο Φωτης, η αγαπη της Στεφης, ο Φωτης το μεγαλο καλοκαιρι της Θεσσαλονικης.» Σωστα τα λεει ο γατος. Ετσι εγιναν ολα, το υπογραφω.

Και τελικα η Θεσσαλονικη της μοναξιας, αλλα της καλης μοναξιας. Τα περπατηματα απο την Αριστοτελους στην Εθνικη τραπεζα πανω, ολο τον πεζοδρομο και ολη την παραλιακη με τα αρωματα και τους ωμους με τα αντηλιακα, και μετα παλι πανω στην Τσιμισκη μεχρι τον Πυργο, μεχρι να νυχτωσει και να αναψει το Μακεδονια Παλλας. Το λιμανι με τα ποδηλατα και το φανταστικο δρακο που θα χτυπησει τα πρωτα σπιτια πανω στη θαλασσα το βραδυ που θα βγει να κυνηγησει. Το 15 που ποτε δεν αργει, η αργει απειρα και ειναι γεματο κοσμο και εξω βρεχει παλι. Αλλα αυτη η βροχη δεν ειναι σαν την πρωτη, οι υπολοιπες βροχες στη Θεσσαλονικη σε εφερναν σπιτι σου. Αυτη ειναι η σωστη Θεσσαλονικη, υπαρχει και αλλη μιση στο σπιτι στην Ικτινου μετα το Ερασμους, αλλα εκει ημουν μεγαλη και κοιμισμενη και τελειως τουβλο, οποτε δε μετραει. Μετραει ο τουρτοπολεμος στο μπαλκονι, οι μεγαλες μαυρες κατσαριδες, το Πλειχαους που ειναι απαισια ποζεραδικο αλλα εχει το Dvonn και το Yinsh που μας καψανε με τη Χριστινα, οι χαλια καφεδες πριν δωσουμε Οικολογια, μετρανε τα κρεβατια που ειναι κολλημενα για να σας εχω ολους να κοιμαστε διπλα μου, μετρανε ολα τα ταξι απο το κεντρο στο σπιτι μου, μετρανε οι φωνες οταν ειχε μπαλα στο Καυταντζογλειο, μετρανε τα πορτοκαλι εισητηρια, εχει ενα μεγαλο ειρμο η κατασταση. Μετραει ολη η Θεσσαλονικη που ζει κατω απο τα μπαρακια και τον Πυργο και τους ωραιους ανθρωπους, να σε παιρνει ο υπνος στη συνελευση στην Α21 και να ξυπνας στο Λουκι Λουκ με τον Αλεξη να σβουριζεται με Killers. Τα μωρα βατραχακια που πιανεις το βραδυ στο αεροδρομιο και η Στεφι που μιλαει στο κινητο της. Αλε αρσλοχε ζιντ γλαιχ και I dont think you truuuust in myyyyy self righteous suiciiiiide. Α ρε κλαμα που ριχνεις οταν φευγεις απο τη Θεσσαλονικη.